از ابتدای فصل مسابقات ليگ١٤٠٠-١٤٠١ مشخص بود پرسپوليس دبل هتريك در قهرمانی نخواهد كرد.
دليلش هم واضح و مبرهن بود. دلايل زيادی در اثبات اين ادعا وارد است؛ از تغيير دولت گرفته تا تغيير مديريتی در پرسپوليس و پنجره های بسته از ضعيف بستن تيم و قهرهای گاه و بيگاه آقا يحيی! از جذب بازيكنان تاجيكی گرفته تا ادعای برخي بازيكنان كه چرا بايد الزاما توسط دلالی خاص (!) وارد مذاكره شوندو ...؟!
همه اين نکات و دلايل ديگری كه ذكر آن خارج از حوصله است همراه با مقايسه سطح قابليت و توانمندی مديريت باشگاه پرسپوليس با رقيب ديرينه اش كافی است كه بدانيم و باور كنيم؛ اولا تيمی راكه برانكو تحت نظارت مرحوم جعفر كاشانی و درايت مهدی محمدنبی بسته بود فاقد انرژي لازم بود و ثانيا اين پرسپوليس اگر مي خواهد به روزهای طلايی و اوج بازگردد مستلزم نوعی رنسانس است. نوزايی با پارادايمی جديد.
پارادايمی كه با تفكر ات فسيلی علي پروينی (!) كه از سال گذشته در اين مجموعه نهادينه شده همتراز نباشد.
در واقع رنسانس بايد دو سويه باشد، هم رويكردی و هم فرآيندی!
نكند كه در مسابقه مال اندوزی بين متوليان امردر پرسپوليس سر اين تيم و طرفداران بازهم بی كلاه بماند؟
نویسنده: مجيد سعيدی