تیم ملی والیبال ایران بازی مهمی را به هلند باخت. کشوری که 17 میلیون جمعیت دارد با داشتن یک ستاره تابناک به نام نیمر عبدالعزیز که سایت فدراسیون جهانی او را به ماشین امتیازگیری تشبیه کرده است، ما را شکست داد. در صورتی که اگر بازیکنان ما در قالب کار تاکتیکی جای می گرفتند و برای مهار او تمرکز ذهنی و روانی می داشتند، می توانستیم این تیم نه چندان پرقدرت را شکست دهیم.
بهروز عطایی سرمربی تیم ملی دلیل باخت را عملکرد ضعیف در توپ های برگشتی اعلام کرد. در صورتی که تیم ما نه دفاع کرد و نه خوب سرویس زد و نه در حمله موفق بود. در حقیقت ما در هیچ فاکتوری خوب نبودیم که بخواهیم به خاطر از دست دادن نتیجه متاسف باشیم. تاسف ما بیشتر به این خاطر است که مهیای نبرد با این تیم پرانگیزه که توسط مربی کاردانی همانند پیاتزا هدایت می شد، نبودیم.
تیم سرزمین لاله های نارنجی تنها متکی به نیمر نبود؛ چرا که هر لحظه ای احساس خطر می کرد، با باز کردن دفاع تیم ایران از طریق ارسال توپ های سریع به کناره های آنتن شرایط را تغییر می داد. حالا با این شکست می شود زمین و زمان را به هم دوخت و از همه چیز ایراد گرفت. ولی اعتقاد داریم برحسب جدول می توان مقابل برزیل آخرین برگ برنده خود را رو کنیم. برزیلی که دیگر آن برزیل همیشگی نیست و به واسطه مصدومیت و غیبت چند چهره تاثیرگذار تا رده پنجم جدول سقوط کرده است.
آنها بازیکنان خوبی دارند اما هیچ کدام شان مانند نیمر به تنهایی یک تیم نیستند. پس برای قضاوت و ارزیابی تا روز سه شنبه آینده منتظر می مانیم.
نویسنده: جمشید حمیدی