تنی چند از پیشکسوتان ورزش به دیدار عقاب والیبال آسیا رفتند.

مردی که در دهه 40 اسپک یک تیم ملی بود و در کنار ابر ستاره های آن دوران همانند حسن کرد، حسن کبیری، محمد حیدرخان، یدالله کارگر پیشه و... اسکلت اصلی تیم ملی را تشکیل می دادند.

صحبت از مسعود صالحیه است، چپ دستی که همتا نداشت و نقطه زنی اش در والیبال در قاره کهن شهرت داشت، مربی و مدیر تیم های ملی شد و با تیم نیروهای مسلح به مقام قهرمانی ارتش های جهان رسید.

متاسفانه عموصالح هم بسیاری از بزرگان والیبال در دهه 50 و 60 که مدال برنز بازی های آسیایی 1966 به ارمغان آورده بود در کنج عزلت و فراموشی قرار گرفتند.

جامعه ای که پیشکسوتان خود را فراموش کند هرگز راه رستگاری طی نخواهد کرد و چون از تجارب گرانبهای این افتخار آفرینان بی بهره می مانند.

مسعود خان صالحیه مدتی است که چشم هایش را جراحی کرد و در کمتر محافل ورزشی حضور می یابد اما امروز حاج احمد شوشتری، حسین مهران پور، منوچهر پورحسن و حسین حسینی به اتفاق دو بانوی شاخص والیبال نرگس افشین داور بین المللی و فریبا سلیمانی مربی بین المللی به دیدار مرد فراموش نشدنی والیبال ایران رفتند تا حداقل دیداری در وقت اضافه داشته باشند.

والیبال بزرگمردانه ای دارد که در عصر فراموشکاران بی درد هرگز حاضر نبوده و نیستند برای خوشایند و یا گرفتن سمتی گذرا مقابل هر فردی کرنش کنند اما گلی به جمال دوستان قدیم که هنوز حق شناسی را که فرهنگ ایرانی است از یاد نبرده اند.

نویسنده: جمشید حمیدی