حاج محمود اسماعیل پور بزرگ ماست و من به خودم اجازه نمی دهم نسبت به ایشان و دیگر مربیان و پیشکسوتان جسارت کنم.
حاج محمود اسماعیل پور بزرگ ماست و من به خودم اجازه نمی دهم نسبت به ایشان و دیگر مربیان و پیشکسوتان جسارت کنم.
بهروز یاری در رابطه با گلایه محمود اسماعیل پور به خاطر پاره ای اظهارات وی به خبرگزاری البرز گفت: در ارتباط با اتفاقات روز فینال کشتی و ممانعت سرمربی تیم استقلال از حضور برخی کشتی گیران برای شرکت در مسابقه نهایی به اندازه کافی صحبت شده و خود من نیز بارها در این رابطه مصاحبه کرده ام. روی سخن من از ابتدا با سرمربی تیم استقلال بود و اینکه وی نباید در آن شرایط مانع حضور کشتی گیران در میدان مسابقه می شد. حرف من این است که هیچ کدام از ما کشتی گیران اعم از مدال دار و بی مدال طلبکار این ورزش نیستیم بلکه همه ما مدیون و بدهکار کشتی هستیم. همه قهرمانان از صدقه سر این ورزش ارتقا پیدا کرده و به همه جا رسیده اند. خیلی از آنان قبلا پایین شهر تهران یا شهرستان های دور افتاده زندگی می کردند اما الان شمال تهران زندگی سکونت دارند. این عزت و احترام از کجا به دست آمده؟ به همین دلیل باید خانواده کشتی و در درجا اول قهرمانان احترام کشتی را حفظ کنند و خودشان را بالاتر از آن ندانند.
وی ادامه داد: مشکل برخی از ما مدال داران کشتی این است که همه را از بالا نگاه می کنیم و هیچ کس را جز خودمان قبول نداریم. انتقاد من به فدراسیون هم دقیقا همین نکته است که آقایان، کشتی فقط مدال گرفتن و خوابیدن پای منافع آن مدال نیست بلکه باید فرهنگ سازی کنیم. مهمتر از ساخت و ساز و تجهیز سالن های کشتی ساختن آدم های کشتی است. باید کاری کنیم که قهرمانان پس از افتخار آفرینی و طی دوران قهرمانی بتوانند مانند دیگر اقشار مردم زندگی کنند و فراز و فرود نداشته باشند. تیم کشتی استقلال را ما جمع کردیم و اگر به ما بود می توانستیم طبق برنامه ای که پیش بینی کرده بودیم با به خدمت گرفتن دویار خارجی به تابوی شکست ناپذیری ایران مال پایان دهیم. اما این اتفاق نیفتاد چون عنان اختیار دست کس دیگر سپرده شد و من هم زیاد دخالت نکردم وگرنه چرا باید ادعا شود کشتی گیری که با ما قرارداد داشت به نفع تیم رقیب عمل کرده؟
اگر ارتباط لازم با تیم و نفرات برقرار نشد دیگران چه تقصیری دارند.
دارنده مدال برنز جهان خاطرنشان کرد: مشکل من این است که حرف های خودم را بی پرده و صریح می زنم و چه بسا خیلی ها از این صراحت ناراحت می شوند. رضا یزدانی در المپیک لندن آسیب دید چون مربی او کنارش نبود. سئوال این است که چرا مربی او را به لندن نبردند؟ چون آن موقع هم منیت در کار بود و عده ای خود را طلبکار کشتی می دانستند در صورتی که همه ما به کشتی بدهکاریم. عده ای موقعیت ورزشی خود را سکوی پرش کردند و سر از مناصب سیاسی در آوردند. این افراد، هم به خودشان آسیب زدند و هم باعث شدند نگاه جامعه نسبت به ورزشکاران منفی باشد.
به نظر من اختلاف نظر در هر جایی طبیعی است و منتقدان با بیان عیب ها به ما کمک می کنند تا آنها را رفع کنیم. دلیلی ندارد کار به دعوا و اختلاف بکشد. شخصا حاضرم با هر کسی که فکر می کند اشتباه می کنم مناظره کنم. دست کسی را می بوسم که اشتباه مرا یاد آوری کند. بادبادک با باد مخالف بالا می رود.
قهرمان اسبق آسیا باردیگر تاکید کرد: وقتی صحبت از این می کنم که کشتی بالاتر از همه ماست با کسی تعارف ندارم. صندلی که رییس فدراسیون بر آن تکیه زده هم متعلق به کشتی است.او حق ندارد فقط عده خاصی را دور خود جمع کند و دیگران را نبیند. ایرادات دبیر بیشتر از رسول خادم است اما امیدواریم رفته رفته مشکلات برطرف شود و تعامل بیشتری صورت بگیرد. نگاه مردم نسبت به کشتی در مقایسه با رشته های دیگر فرق می کند. اگر امروز صحبت از کم شدن جمعیت کشتی می کنیم باید این امر ریشه یابی شود. شاید عملکرد ما کشتی گیرها باعث شده تا گرایش خانواده ها نسبت به این ورزش کمتر شود. مسئول فدراسیون در مقام پدر خانواده نباید تنها به امروز فکر کند. کسب مدال و افتخار ورزشکاران یک روی سکه است و روی دیگر آن به چگونگی اشاعه فرهنگ قهرمانی و پهلوانی باز می گردد.مهمتر از آن زمانی است که یک قهرمان دوران افتخار را پشت سر می گذارد و قصد ادامه زندگی عادی در جامعه را دارد ما چه راهکاری برای مهار زندگی این قهرمانان که دوران پر فراز و نشیبی را طی کرده اند داریم؟
کشتی فقط در گرفتن مدال خلاصه نمی شود بلکه از آن مهمتر اشاعه فرهنگ کشتی در میان مردم است.
نویسنده: احمد دباغ