باشگاه های ورزشی ما آنهایی که ریشه دارند استحکام خود را از افرادی گرفته اند که هم عاشق ورزش بودند و هم وطن پرستانی واقعی که برای خود ماموریت های فرهنگی و اخلاقی را هم در اولویت قرار داده بودند؛ دکتر اکرامی در باشگاه شاهین، علی عبدو در باشگاه پرسپولیس و پرویز خسروانی در باشگاه استقلال. به گرایش های سیاسی هیچ یک از این شخصیت ها کاری نداریم؛ چرا که بحث ما ورزش است.
امروز که تیم فوتبال استقلال روالی منطقی در لیگ برتر باشگاه های کشور در پیش گرفته است، باید به این مساله مهم اشاره کنیم که هرگاه این باشگاه معتبر و پرطرفدار از مدیرانی که اهل ورزش و کیاست بودند، بهره گرفته به توفیقات چشمگیری دست پیدا کردند. نمونه بارز این اشخاص که مدیریت تمام و کمال داشت، خسروانی بود. افرادی مثل وی دنبال سکوی پرتاب شخصی از طریق حضور در باشگاه های ورزشی نبودند، برای خود ماموریت هایی داشته اند که در مقدمه مطلب به آن اشاره کرده ایم. اما با این اشاره می خواهیم به سردار آجورلو یادآوری کنیم که راهی را برود که نامی ماندگار در باشگاه استقلال پیدا کند. او شاید خسروانی نباشد، اما می تواند یک خسروی کامل برای هدایت و اداره این باشگاه بین المللی باشد. استقلال در گذشته تنها یک نام و یک تیم فوتبال نبود. از والیبال و بسکتبال گرفته تا کشتی و دوچرخه سواری نام آبی پوشان بر تارک ورزش باشگاه های ما می درخشید و یکی از مهم ترین منابع تغذیه تیم های ملی در رشته های مختلف بود.
سردار آجورلو برای رسیدن به این مرتبه بالا که مورد انتظار ماست، باید با خبرگان و سپیدموهای استقلال در تمام رشته ها مشاوره کند و پیشرفت در گروی حمیت گروهی بداند. مدیرانی که کار کردند، به بله قربانگوها و افراد کوچک را ترجیح می دهند، هرگز بزرگ نمی شوند. خالصانه به مدیرعامل باشگاه استقلال و حتی پرسپولیس توصیه می کنیم که با کمک بزرگان راه سترگ و بزرگی را طی کنند.
نویسنده: حسین علی اسماعیلی