حوادث تلخ و گزنده در تبریز، مشهد، اصفهان و تهران تنها مختص هوادار و تماشاگر نیست. در این وادی مسئولان اجرایی مسابقات، مدیران و بازیکنان باشگاه ها، رسانه ها و متصدیان فرهنگی و ورزشی کشور مقصر هستند و باید جوابگوی این فضای گل آلود باشند!
فوتبال ورزش جذاب و مایه نشاط اجتماعی است.
این ظرافت، زیبایی و هماوردی را بارها با نمایش فوتبال اروپا از صفحه تلویزیون در معرض دید علاقه مندان قرار داده ایم.
آنها چه راهی را پیموده اند که ما از آن غافل مانده ایم؟
بازیکنان و مربیان تیمهای اروپایی چه نکاتی را آموخته اند که آنها را در مستطیل سبز با نظم و انضباط می بینیم؟
چرا آنها با داور مشاجره نمی کنند؟ چرا هواداران آنها سنگ‌پرانی و فحاشی نمی کنند؟
باید این مسائل در فوتبال به دقت واکاوی شده و مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد.
امروز همه قبول داریم که این نوع فوتبال داخلی و فضای ناهنجار فعلی آزار دهنده است و گزنده!
چگونه است انگلیسی ها که بدترین تماشاگران دنیا را داشتند و تیفوسی ها در ورزشگاه ها و خیابانهای اطراف در لندن و ...حادثه می آفریدند، امروز به هوادارانی آرام و منضبط مبدل شده اند؟
بازیهای لیورپول، منچستر سیتی و یونایتد، چلسی و... به کرات و به صورت زنده از طریق سیما پخش می شود.
سوال اینجا است که نظم ایجاد شده در داخل زمین و سکوهای ورزشگاه ها در انگلیس چگونه و با چه تدابیری فراهم شده است؟
چرا در پی فراهم شدن این محیط پاک و آرام نیستیم؟
اگر قدری به عقب برگردیم و به مصاحبه ها، بیانیه ها و اقدامات مربیان و بازیکنان تیم ها توجه کنیم به وضوح به کاستی های فرهنگی پی می بریم.
نتیجه گرایی و دور شدن از فوتبال پاک و انگ‌زدن به‌مسئول اجرایی و مشاجره با تیم رقیب و تهاجم‌به داور و بیانیه نویسی نتایجی جز این ندارد.
امروز به جای ایراد به عملکرد تماشاگر باید به خودمان ایراد بگیریم!
در این وادی همه مقصریم.
مدیری که در لحظه ورود به جای کار فرهنگی و ارزشی به صراحت می گوید آمده ام این فوتبال را به توپ ببندم و به امور شخصی و اقتصادی می پردازد چه انتظاری است؟
با تلخکامی به آن مدیر گفتم که اینجا باید کار فرهنگی کرد و مروج اخلاق و ارزشهای ناب بود!
متاسفانه هرگاه اتفاقی در ورزشگاهها رخ می دهد، مسئولان تیم ها و مدیران مربوطه طرف مقابل را متهم اصلی قلمداد کرده و صورت مساله را پاک می کنند!
ادامه و استمرار این رویه غلط و انگ‌زدن به دیگری فوتبال ما را به قهقرا خواهد برد.
پیشکسوتان وبزرگان فوتبال هم در مصاحبه ها و گفتگوهای رسانه ای به جای روشنگری و بیان حقایق با جانبداری از تیم مورد علاقه خود به تحریک طرف مقابل می پردازند و رسانه ها به صورت پر رنگ این‌مسائل را منعکس می کنند.
این اقدامات غلط و یکجانبه گرایی موجب تحریک تماشاگر نوجوان شده و آرامش سکوها را به هم می ریزد.
عده ای‌منفعت طلب و تماشاگر نما هم با بهره بردن از فضای ملتهب ، منافع و‌مطامع خود را جستجو‌می کنند و فوتبال را به بیراهه می برند.
باید با تیز بینی و واقع گرایی به این‌ناهنجاریها پایان داد و راه نجاتی یافت.
نویسنده: احمد میرزاییان