دوومیدانی بازی های همبستگی کشورهای اسلامی محلی دیگر برای حسرت این ورزش پایه بود.
احسان حدادی با آن همه ادعا و سرمایه گذاری رتبه چهارم را به دست آورد و پشت سر پرتاب گر قطری ایستاد که طلای ناب مسابقات را به نام خود ضرب کرد. این در حالی بود که رضا مقدم در پرتاب چکش و محمد حسین ابارقی نیز دست خالی ماندند.
به راستی اگر تک مدال نقره فرزانه فصیحی نبود آبرویی برای دوومیدانی ما نمی ماند. مدالی که در سایه برنامه ریزی و سرمایه گذاری شخصی فصیحی و همسرش کسب شد و ربطی به فدراسیون دوومیدانی ندارد. فدراسیونی که برنامه پیش برنده ایی را ارائه نداد و ورزشکارانش در داخل کشور دور پیست ها تنهایی می دوند.
اگر بخواهیم دوومیدانی ما را با کشوری مانند هندوستان مقایسه کنیم متوجه می شویم این کشور با همه تنگناهایی که دارد در بسیاری از مواد دوومیدانی رکوردهایی در سطح جهان و حتی المپیک خلق کرده است و ما هنوز اندرخم یک کوچه ایم.
دوومیدانی پر مدال ترین رشته ورزشی جهان و مادر همه ورزش ها در کشور ما دور باطل طی می کند و با این روند آینده ای ندارد مگر این که باز هم تک گلی در شوره زار بروید.
نویسنده: فرزانه میرزائی