جام جهانی فوتبال برای ما به پایان رسید و باز همانند دورهای قبل در حسرت صعود ماندیم.
فوتبال و مسابقات ورزشی همواره چنین بوده است و به قول شاعر بزرگ فردوسی چنین است فرجام روز نبرد – یکی شاد و پیروز و دیگر به درد
اینکه تیم ملی ما با سیستم دفاعی کارلوس کی روش ره به جایی نبرد یک بحث است ولی بحث اصلی مربوط به ساختار فوتبال ایران است و مداخلاتی که در این ورزش می شود. وقتی به پشت سر نگاه می کنیم از یاد نمی بریم که در زمان ریاست داریوش مصطفوی، صفایی فراهانی، علی کفاشیان، عزیزی خادم و ... همواره اداره فدراسیون و شرایط حاکم بر سازمان دهی تیم های ملی با مشکلات عدیده ای دست به گریبان بوده که بیشتر آنان ناشی از اعمال نفوذهایی بود که ضرورتی نداشت و عجیب اینکه امروز هم این اعمال و رفتار را به عینه دیده و لمس کرده ایم.
بازیکنانی که تحت شدیدترین فشارهای روحی و روانی بوده و به قول کی روش با جنگ از داخل و بیرون زمین تن داده بود.
فوتبال امروز یک صنعت بزرگ و یک عامل فرهنگی غیرقابل انکار است. اشخاصی که طی ماه های اخیر به هر بهانه ای بازیکنان تیم ملی و خانواده های آنها را نشانه گرفته بودند شاید شب گذشته با تماشای بازی ایران و ایالات متحده به این باور رسیده باشندکه فوتبال یک ورزش ساده نیست.
هزاران تماشاگر از گوشه و کنار جهان و به ویژه ایران و ایالات متحده فقط برای دیدن توپ گرد رنج سفر به جان نخریدند و میلیاردها نفر از آفریقای فقیر تا اروپای به نسبت مرفه بیهوده و بی جهت روی فوتبال و مسابقات این رشته زوم نکرده بودند.
اعتقاد داریم اگر اهل پندگرفتن هستیم چشم هایمان را بشوییم و ورزش به خصوص فوتبال جوری دیگر نگاه کنیم و سوهان بر اعصاب جوانان و مردمان نکشیم.
دوحه – حسین علی اسماعیلی