کدام مربی داخلی صلاحیت نیمکت تیم ملی را دارد؟

وقتی مبلغ قرارداد کی روش اعلام شد و او در بین گرانقیمت ترین ها قرار گرفت نتایج تیم ملی را با دیگر مربیان شاغل در جام جهانی مقایسه کردیم.

مبلغ قرارداد کارلوس کی روش پرتغالی با تیم ملی ایران ۵۸۰ هزار یورو است. البته قرارداد کی روش با ایران سه ماهه و تا پایان جام جهانی قطر بسته شده بود. سرمربی ایران با احتساب همین قرارداد، در رده بیست و سوم مربیان جام جهانی قرار گرفته است. قرارداد سالانه کی روش از مربیان کرواسی، لهستان، کانادا، ولز، غنا، سنگال، کاستاریکا، کامرون و تونس بیشتر است و این ما را به فکر فرو می برد که به واقع او ارزش چنین هزینه ای را داشت. آن هم در شرایطی که بسیاری از مردم ایران با مشکلات معیشتی رو به رو هستند.
چندی پیش بود رئیس فدراسیون فوتبال که پس از جنجال‌های فراوان توانست به فدراسیون فوتبال برگردد در اولین اقدام کارلوس کی روش را به تیم ملی برگرداند. تاج در آن مقطع برای تثبیت خود به این نتیجه رسید زمان تعویض سرمربی نیست. او با استفاده از احساسات فوتبال دوستان و سابقه کی روش در تیم ملی و نتایجی که قبلاً گرفته شده این تفکر خود را عملی کرد. البته تاج برنامه هایی را هم برای یک مربی ایرانی داشت و فکر نمی کرد با مخالفت باشگاه فولاد برای استفاده از جواد نکونام رو به رو شود.

در اصل پیش خودش یک تصمیم گرفته بود و قبل از این که آن را بررسی کند و زاوایای مختلف را تحلیل کند تفکراتش را بلند بلند اعلام کرد. در حالی که آن طرف میدان پای یک باشگاه حرفه ای در میان بود که اتفاقا قرارداد سفت و سختی با مربیش بسته بود و هیچ راهی برای فدراسیون نداشت. البته تاج خیلی هم به یک مربی داخلی عالی در کنار کی روش که بعد ها سرمایه ای ملی شود فکر نمی کرد. او دوست داشت این کار را انجام دهد و به نوعی پز دوراندیشی اش را بدهد اما برای تحقق این هدف تلاش زیادی نکرد. به همین دلیل قرارداد کی روش را موقت عنوان کردند و ماهی ۵۰ هزار یورو در نظر گرفتند. قرارداد تا پایان جام جهانی بود و چیزی از تمدید آن نگفت اما حالا متوجه شدیم که در صورت تمایل دو طرف می‌تواند تا پایان جام ملت ‌ها ادامه بدهند.

کی روش آمد و تاج نقشه های خود را برای تیم ملی ایران و فدراسیون فوتبال یکی پس از دیگری عملی کرد اما این پروژه تاج نیز همچون پروژه های قبلی خصوصا پرونده جنجالی بدهی به مارک ویلموتس خوب از آب در نیامد. حالا اعتماد های کم رنگ شده به تاج کاملا از بین رفته است و دیگر خودش هم می‌داند انتخاب سرمربی خارجی که بتواند فوتبال دوستان داخلی را راضی کند کار سختی است. شاید به همین دلیل پای مربیان داخلی را وسط کشیده و با اسم ها بازی می کردند. این بازی را قبلا هم از تاج و همفکرانش دیده بودیم.

او سکان هدایت فوتبال را بر عهده گرفته و در همین مدت کوتاه بعد از جام جهانی هم تغییراتی ایجاد کرده است. تاج می خواست به فدراسیون برگردد که برگشت. می خواست این اول کاری با آوردن کی روش میخش را محکم بکوبد که کوبید اما تلاش های او برای رسیدن به هدف نتیجه نداد. البته خیلی هم مهم نیست چرا که کیفیت تنها چیزی است که از عزل و نصب ها نصیب اهالی فوتبال نمی شود.

نه کسی تاج را به خاطر تغییر هنگفت مالی که ایجاد کرد سرزنش می کند و نه مقامی در جهت دخالت در امور بر می آید. مگر نه این که آن هزینه سنگین قرارداد ویلموتس را تاج و دوستانش به ایران تحمیل کردند. مگر کمسیون ها و جلسات مختلف تشکیل نشد پس چطور متهم دوباره به فدراسیون برگشت.
تاج که می‌دانست بازگشت کی روش منتقدان همیشگی او در داخل را به همراه خواهد داشت درباره این انتخاب گفت: بعد از شصت و خرده‌ای سال عاشق چشم و آبروی کسی نیستم که خودم را خرج او کنم؛ آن ‌هم مربی‌ ای که از من هم انتقاد کرده است. او اما نگفت در پس این انتقال چه بودجه ای رد و بدل می شود. او اگر عاشق چشم و ابروی کسی نیست چرا بدون توجه به این که این انتقال بد زمان چه تاثیری در توان مالی فوتبال ایران می گذارد چنین اقدامی کرد. شاید مهم نبود. چرا که او عادت دارد از جیب دولت برای اثبات تفکراتش استفاده کند.
حالا تاج برای تبرئه خود پای نکونام و قلعه نوعی و به قولی مربی ایرانی را به میان کشیده است، او اما نمی داند برای این تقلید مثبت از روی دست آسیای شرقی زمان زیاد تری لازم است. مربیانی ایرانی در چرخش های مالی سال های اخیر فدراسیون فوتبال سهمی نداشتند و هر گز برای رشد فکری و تاکتیکی این مربیان داخلی تلاشی نشد. از این رو این فکری که تاج کرده و آن را بلند بلند با خود مرور می کند به طوری که ما هم می شنویم نیز خیلی خام است. بدون شک مربیانی نظیر نکونام که می توانند بدون شک سرمایه فوتبال ایران باشند برای تصاحب نیمکت باید سهمی از توان مالی فوتبال ایران می داشتند. فوتبال ایران اما برای ارتقا سطح فنی این سرمایه ها کاری نکرد.

اصل فکر استفاده از مربیان داخلی خوب است اما مربیانی که تلاشی برای ارتقا سطح توانایی آنها نکردیم نمی تواند کارساز باشد و دوباره آزمون و خطایی بلند پروازانه است.

نویسنده: نیلوفر مژدهی