سابقه نداشته است که تیم ملی فوتبال کشورمان با این سرعت و با کمترین چالش به جام جهانی صعود کند،اما این اتفاق با یک مربی ایرانی صورت گرفت.
حتی زمان کی روش که بالاترین عایدی را از فوتبال ما داشت و اين اواخر براي حاكميت خط و نشان (!) به این سادگی و با برنامه و البته بادرایت جواز حضور نگرفتیم ، چون تا روزهای آخر و با بهترین امکانات و تدارکات و بازیهای دوستانه با اما و اگر روبرو بودیم.
قلعه نوعی که در مهارت و توانمندی او تردیدی نيست، با حداقل امکانات و با وجود لیگ بی محتوا (!) کاری کرد کارستان تا برگی درخشان در تاریخ فوتبال ایران ثبت شود.
این قبول که ایرادتی به نیمه دوم بازی های تیم ملی وارد است. اما این دلیل نمی شود که ارزش های این تیم را نادیده گرفت.
آنهایی که گروه ایران را با حضور ازبکستان، قطر، امارات،کره شمالی، قرقيزستان به نسبت دو گروه دیگر آسانتر جلوه می دهند کاملا مشخص است؛ یا درکی از رشد فوتبال در آسیا ندارند و تاریخچه قهرمانی های امثال قطر و امارات در آسیا نمی دانند و ايضا از سطح لیگ های آنها بی اطلاعند و یا چشم خود را نسبت به رشد فوتبال ازبکستان در سالهای اخیر بسته اند. جالب است که بهترین های امروز ما در لیگ بازیکناني از همين ازبكستان هستند.
افرادی که همچنان بر این باورند، گروه ایران گروه ضعیفی بود و اگر در گروه ژاپن یا کره جنوبی قرار می گرفت، با عملکرد تیم ملی در نیمه های دوم (!)سرنوشت دیگری نصیب فوتبال ما می شد، واضح است كه به شايستگي ها و قابلت هاي مربيان ايراني و در راس آنها امير قلعه نوعي ترديد دارند.
بازيهاي ايران مقابل قطر، ازبكستان و امارات را در زمان كي روش (كه تيم ملي يك دوجين لژيونر و دو تابعيتي در اختيار داشت) از نظر بگذرانيد تامتوجه شويد؛ وقتي تيم ايران قادر است در نيمه اول در هر مسابقه ٣-٤ گل به رقبا بزند ، به اين معناست كه امير قلعه نوعي بابرنامه و هدفمند تيمش را روانه ميدان مي كند، اما افسوس كه نسبت به او بُخل وجود دارد. قلعه نوعي با خلوص و با تعهد وظايف و رسالتش را به گونه اي محقق نمود كه چراغ جام جهاني به نام ايران روشن شد.
نویسنده: مجید سعیدی