ماجراي مهدي طارمی با اسكوچيچ عمق چنداني نداشت. به سادگي قابل حل بود. اما آنهايی كه دربازی تيم ملي با لبنان تا دقيقه ٩٠ و در آستانه اولين شكست اسكوچيچ سراز پا نمی شناختند كه با گل های سردار آزمون و احمد نوراللهی عملا تيرشان به سنگ خورد! ماه هاست به دنبال حذف اسكوچيچ هستند.
حاميان انديشه های خوبان عالم (!) كه در فرآیند انتخابات رياست فوتبال، عزيز نوبخت را آبستن كردند، بعد از آنكه دربازی های دور قبل (كه كمتر كسي به صعود تيم ايران اميدوار بود) ناكام ماندند، سوء تفاهم پيش آمده را (كه بزرگنمايی آن بيانگر ضعف آشكار فدراسيون فوتبال بود) حربه و هجمه عليه اسكوچيچ قرار دادند تا شايد در دوره برگشت مربي دلخواه خود را به نيمكت تيم ملی نزديك كنند، اما از آنجا كه اسكوچيچ اهل باختن نيست با تعويض های به موقع كاري كرد كه توطئه مخالفانش برای چندمين بار نقش بر آب شود.
بُردِ لذت بخش ديروز تيم ملي آب يخي بود بر سر حاميان عزيز نوبخت و خادم اصلاحات!
چون اسكوچيچ برای چندمين بار ثابت كرد؛ شايد اسم و رسم بزرگي ندارد، اما قادر است ظرف دو دقيقه يك ملت را شاد كند. همانطور كه دور قبل ملت را شاد كرد.
به راستی! فرق صدرنشينی اكنون تيم ايران با اسكوچيچ با صدرنشيني در زمان كی روش چيست كه ميلياردها تومان به پاي او ريخته شد و دست آخر برای فرهنگ و سياست و حكومت هم خط وربط تعيين می كرد؟!
نویسنده: مجيد سعيدی