نوبت به سوریه رسید. در فوتبال هیچ تیمی از پیش بازنده یا برنده نیست. این ورزش زیبا صحنه هیجانات و اتفاقات غیرمترقبه است؛ بنابراین نباید سوریه را دست کم گرفت یا از پیش باخته دانست.

برای اینکه معادلات به هم نخورد، مربیان تیم ملی و بازیکنان ملی پوش ما همچنان با شجاعت و مسئولیت پذیری وافر به راه خود ادامه بدهند تا با عبور از سوریه مسابقه با عراق را تجربه کند. نه جهانبخش را داریم امروز و نه اسکوچیچ را. ولی با این تیم مستعد بازیکن جانشین پرانگیزه کم نداریم. بازیکنانی مثل صیادمنش، علی قلیزاده و ... . در صحنه های مختلف شایستگی های خود را بروز داده اند. کشوری با این جمعیت و استعدادهای بکری که دارد، نباید نگران یک یا دو بازیکن باشد. دیدیم که بدون مهدی طارمی هم لبنان را شکست دادیم اما همان گونه که گفتیم فوتبال پر از صحنه های تلخ و شیرین است و حذف ناخواسته مهدی طارمی از تیم ملی شاید کام خیلی ها را تلخ کرده باشد ولی طارمی ها باید از حضور در لیگ اروپا رفتار و کردار انسانی بازیکنان حرفه ای دنیا را بیاموزند که در عین شهرت و اقتدار فنی در پوزش خواهی و به دست آوردن دل دوستداران ورزش و حتی رقبای خود مهارت به سزایی دارند. حالا که بزرگترهای فوتبال ما و فدراسیون این رشته نتوانست یک مساله کوچک و سوءتفاهم آور بین مربی و بازیکن را برطرف سازد، دوستانی که روی طارمی نفوذ دارند، باید به وی یادآوری کنند که به خاطر تیم ملی یک پوزش خواهی که نه، بلکه از خودگذشتگی نشانه حرفه ای گری و درسی است که از فوتبال به عنوان سمبل ورزش های گروهی یاد گرفته اند.

نویسنده حسین علی اسماعیلی