جمعه هفتم اردیبهشت ماه
هیچکس به فکر چاره نیست

آنفلوانزای باشگاهی را چگونه باید درمان کرد؟

فوتبال بیمار باشگاهی دردسر و مشکل کم‌‌ داشت که در فصل زمستان گرفتار آنفلوانزای گابنی هم شد!

در روزهای ابتدایی زمستان باید از اوضاع نا امید کننده و نابسامان باشگاهی گفت و نگاشت.

محرومیت و حذف قریب الوقوع دو تیم سرخابی پایتخت از لیگ باشگاهی آسیا شوک بزرگی است که اساس فوتبال کشور را مختل خواهد کرد.

ابطال مجوز حرفه ای استقلال و پرسپولیس از مدت ها پیش بر سر زبان ها افتاد.

برای رفع این معضل هیچکس اقدام موثری نداشت.

دو تیم مطرح کشور در ایام گذشته در چنبره مطالبات مربیان و بازیکنان خارجی گرفتار شده بودند.

ماجرای آزار دهنده و شکایات برانکو، کالدرون، استراماچونی، بودیمیر، میلیچ، اوساگونا، پادوانی و دهها اسم ‌دیگر و گشایش پرونده های متعدد در فیفا همواره حامیان این دو باشگاه را به زحمت انداخت و باعث رنجش خاطر آن ها شد و...

ماجرای اخیر بازیکن‌ گابنی تیم ‌گل گهر را باید اوج ‌نابسامانی در امور باشگاهی دانست.

موضوعی که پای روابط بین الملل فدراسیون و سازمان لیگ را هم به پرونده مذکور باز کرد.

دعواها و ‌مشاجرات هفته گذشته تیم ها و تقابل مدیران حقوقی و رسانه ای آنها هم فضای ناسالمی ایجاد کرد.

اتهام و انگ زدن و بمباران کلامی اساس فوتبال کشور را مختل کرد و ناهنجاری و بدرفتاری را به اوج ‌رساند.

پرسپولیس به مجرد رهایی از پرونده قطور کالدرون با آبروریزی در ماجرای قرارداد مساله دار با استوکس مواجه شد.

کادر مدیریتی، حقوقی و فنی استقلال هم به جای تمرکز به مسابقات پیش رو تمام توان خود را به حواشی آرا صادره در پرونده بازیکن گابنی معطوف کردند.

مناقشه و مخاصمه موافقان و‌مخالفان تصمیمات کمیته انضباطی موج فزاینده ای در ورزش کشور ایجاد کرد.

بیم آن‌ می رود کمیته استیناف تحت تاثیر این‌جنجال آفرینی ها قرار گرفته و از صدور رای  مستقل و آگاهانه عدول نماید .

تیم های دیگر هم ‌از صدور بیانیه و اعتراض به داوران و سازمان لیگ غافل نیستند و درصدد فضا سازی بر علیه کمیته داوران می باشند.

با رویه فعلی و ایجاد بلبشو و با اعتراض دامنه دار به همه چیز و همه کس نمی توان آینده روشنی را نوید داد.

فوتبال بیمار باشگاهی را با تجویز دارو و با تزریق واکسن آنفلوانزا  نمی توان شفا داد.

برای رهایی از این‌گرفناری باید همتی والا داشت و از حواشی و جنجال آفرینی فاصله گرفت.

باید قبول کرد در فضای فعلی نمی توان لیگ باشگاهی را در مسیر تقویت تیم‌ملی دانست.

رفتن به جام‌جهانی به شرطی مهم و اثر گذار است که باعث تجربه اندوزی و تحول در باشگاه ها شود و‌مجموعه این اقدامات‌ ما را به اهداف نهایی رهنمون کند.

نویسنده: احمد میرزاییان