در روزهایی که فوتبال ما در انتظار جشن ملی است، اتفاقات تلخ و ناگواری رخ می دهد که جدا جای بررسی و پیگیری دارد. اینکه عده ای جوان و شاید ناآگاه و ناشناخته جلوی درب مجلس وزیر یک کشور را مورد تهدید و توهین قرار می دهند، بسیار دردآور است.
اجماع کشی که در یک باشگاه بزرگ مثل پرسپولیس علیه مدیرعامل جدید رخ می دهد. اینگونه اتفاقات عجیب و غریب در فوتبال غوطه ور در حاشیه و امیال شخصی کم نبوده است. یک روز ناصر حجازی را از روی سکوهای ورزشگاه مورد هجمه قرار می دهند و روز دیگر پرویز دهداری را با آن همه انسانیت و مدیریت با گلوله های برف می زنند و یک روز هم مانند امروز سنگ روی سنگ بند نمی شود. پشت پرده این اتفاقات کم نظیر در دنیا چه کسانی قرار دارند؟ تردیدی نداریم که مطامع افرادی که در نقش دایه های دلسوزتر از مادر ظاهر می شوند، مانند دم خروس پیداست. در این میان فقط عده ای جوان بی تجربه که دل در گروی باشگاه هایی مانند پرسپولیس و استقلال دارند تبدیل به اسلحه ای علیه مدیران ورزش می شوند. ما هم از وزیر ورزش انتقاد می کنیم اما انتقاد با توهین، تهمت و تخریب تفاوت معناداری دارد. در این رهگذر سوال ما از آقای یحیی گل محمدی این است که هرچه دارید از پرسپولیس دارید؛ پس چگونه اجازه می دهید عده ای ناآگاه گام در راه تخریب افرادی بگذارند که هدفشان کمک به باشگاه پرطرفداری چون پرسپولیس است. علی دایی، علی پروین، علی کریمی، محمد مایلی کهن و ... زمانی که مربی پرسپولیس بودند هرگز دست به حرکات ایذایی علیه باشگاه محبوب مردمی پرسپولیس نزده بودند.
نویسنده: حسین علی اسماعیلی