سپاهان دیشب در مصاف با الدحیل مبتدی و ناشیانه عمل کرد و خشم هوادارانش را برانگیخت. آنها در فاز تهاجمی هفت موقعیت تک به تک را هدر دادند و با هر یورش حریف دفاعشان مانند پنیر سوئیسی باز شد و گل خوردند.
حذف سپاهان با آن همه امکانات و ستاره حقیقتا سوال برانگیز است. این همه فراز و نشیب ، نداشتن ثبات تیمی و بی نظمی در دفاع و حمله بیانگر چیست؟
سپاهان در لیگ برتر هم به همین سبک و سیاق عمل کرد و به‌سادگی بازی های زیادی را از دست داد.
عملکرد سینوسی تیم و نگاه غلط به امور دفاعی در لیگ برتر هیچ گاه رفع و رجوع نشد.
حتی تغییرات نصفه و نیمه در کادرفنی هم چاره ساز نشد و در جام آسیایی باعث ثبت نتایجی بد و حذف آنها شد.
شاید به تعبیری باید اعتراف کرد که نویدکیا با سپاهان به خط پایان رسیده اند.
اولویت دادن به بازی تهاجمی ایده و تفکر خوبی است و هواداران از آن حمایت می کنند، اما تعجب آور است در نخستین حمله حریف تا این حد مدافعان را تاثیرپذیر، شکننده و ناهماهنگ ببینیم.
دیشب نورافکن به تنهایی سه موقعیت تک به تک را از دست داد و در برگشت ها عملکرد ضعیفی داشت.
اسماعیلی‌فر در پست دفاع راست هم عملکردی مشابه نورافکن داشت. این دو یادشان رفته بود که دو دفاع کناری تیم شان هستند.
در فوتبال نوین امروزی باید در دفاع و حمله یک هماهنگی ایجاد کرد.
باز و بسته شدن بازیکنان در زمین در امور دفاعی نیازمند آنالیز درست حریفان و اتخاذ تدابیر درست است.
سپاهان دیشب می دانست که الدحیل در فاز تهاجمی دو بازیکن خارجی موثر دارد.
اولونگا و جونیور هیچ گاه به درستی مهار نشدند.
جونیور هرگاه از چپ راه افتاد، سازمان تیمی سپاهان را به هم ریخت و گل زد و پایه گذار حملات تیمش بود. اولونگا هم راحت در عمق دفاع جولان می داد.
بی تفاوتی نژاد‌مهدی و نورافکن در گل های اولونگا تعجب آور بود و اسماعیلی فر هم در دفاع راست متزلزل نشان داد.
از این گروه التعاون و الدحیل به دور بعد صعود کردند و سپاهان به سادگی از گردونه خارج شد.
نویسنده: احمد میرزاییان