دیدار تدارکاتی تیم ملی فوتبال ایران با کانادا نیز به هم خورد. همانگونه که بازی با برزیل، نیوزیلند، پاراگوئه و سنگال نیز عملی نشد. وقتی که تدبیری پشت برنامه ریزی ها نباشد و چند فرد که فکر می کنند علامه دهراند، با کشوری مانند کانادا به مذاکره می نشینند بدون آنکه با ارگان های ذی ربط که یکی ، دو تا هم نباشند، هماهنگ بکنند و پای عقد قرارداد میزبان بنشینند.

اکنون یکی صحبت سر وعده 400 هزار دلاری کانادایی ها به فدراسیون فوتبال می کند و کانادایی ها هم منکر چنین مفادی می شوند. باید گفت فدراسیونی که افرادش چند روز است که میهمان این تشکیلات اند، چگونه به خود اجازه گرفتن گام های بزرگ را می دهد. اینجا فوتبال مانند همه جای دنیا جنبه های ورزشی و سیاسی را با هم دارد. وقتی نخست وزیر کانادا به خود اجازه دخالت می دهد، بدون تردید در داخل کشور ما نیز ارگان هایی هستند که نمی شود بدون اذن آنها وارد مذاکره شوند. این در حالی است که رقبای فوتبال در جام جهانی صحبت از تکنولوژی و دیدارهای متعدد تدارکاتی می کنند و ما با هدر دادن وقت فکر می کنیم که چند میلیون دلار از کانادا خسارت بگیریم. از قدیم گفتند که «چرا عاقل کند کاری، که باز آرد پشیمانی» بار دیگر تاکید می کنیم چرخاندن چرخ های سنگین فوتبال ملی ایران کار هر کسی نیست و چه بهتر اعضای مجمع این تشکیلات فارغ از هرگونه فشارها و اعمال نفوذها این واقعیت را در نظر بگیرند. در این برهه فردی بهتر و شایسته تر از عزیزی خادم ندارند.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی