بار دیگر شاهد حذف و عدم راهیابی تیم امید ایران به بازی های المپیک شدیم.روزی که مهدوی کیا در این تیم سکاندار شد،بسیاری از این انتخاب ستایش کردند، ما هم در همین ردیف قرار داشتیم، اما تفاوت ما با دیگران بر این بود که یادآور شدیم که مهدوی کیا باید خودش باشد و باور کند که مسئولیت سنگینی را پذیرفته است.

متاسفانه به این نکته توجه ای نشد و مهدوی کیا زیربار مسئولیتی رفت که بازیکنان تیم را دیگران  بر او دیکته کردند. زمان به سرعت گذشت و مهدوی کیا انرژی خودرا صرف بازیکنانی کرد که نباید می کرد. زمانی این اشتباه تصحیح شد که دیر بود. بازیکنانی که باید قبلا به تجربه می رسیدند دیرهنگام به تیم اضافه شدند؛ بنابراین رقم خوردن نا کامی درجهت راهیابی به المپیک و بزرگنمایی در فوتبال آسیا قابل پیش بینی واقع شد.

باز به مانند گذشته نه چندان دور به حضور چهره های شاخص فوتبال کشورمان در مصدر تیم های ملی اعتقاد وجود دارد، به شرط آنکه در انتخاب و گزینش و فراخوانی بازیکنان واجد شرایط خود مربیان به نتیجه برسند، در این چند دهه که تیم امید از راهیابی به المپیک محروم مانده بی توجهی به همین نکته بوده که برخی ها در داخل فدراسیون که بازیکنان را به تیم امید دیکته می کنند، تمایل دارند چنین اتفاقی رقم بخورد!

نویسنده: اکبر عزیزی