اینکه ورزش هر کشوری بخواهد از اطلاعات آزاد و دانش روز خارج از کشور سود ببرد خرجی نیست. ما از ولاسکو کم بهره نبرده ایم و در همان زمان مربیان ایرانی در ایالات متحده که پیشرفته ترین شیوه ها را در ورزش قهرمانی به کار می گیرد از مربیان ایرانی بیشترین استفاده را گرفته است.

سال ها پیش رئیس فدراسیون والیبال آمریکا به نگارنده گفته بود که ماشاالله فرخ منش از ارزنده ترین مربیان شاغل در این کشور بوده و بازیکنان زیادی را به تیم ملی ایالات متحده تحویل داده است اما متاسفانه حتی یکبار به فدراسیون ما سر نزده و هیچ گاه آمادگی خویش را برای همکاری در سطح ملی ابراز نکرده بود وگرنه وی در نزد ما جایگاهی والا دارد در سال ۲۰۰۱۴نیز در جریان سفر تیم ملی  به لس آنجلس شاهد ارج و قرب والای پرفسور ایرج احرابی فرد در بین اهالی والیبال آمریکا بودیم که چقدر مورد احترام ملی پوشان دیار بانکی ها بود. امروز نیز یک مربی جوان ایرانی به نام مرتضی شیاری در جمع دستیاران جان اسپرو قرار دارد این در حالی است که در زادگاهش در رشت حاضر نبودند یک تیم در اختیارش بگذارند.بلند نام نگردد کس در وطن (حکیم فردوسی) مربیان دیگری هم سراغ داریم که نمونه بارز تشخص ایرانیان بودند. جلال شاهسون و پرویز کاظمی در آلمان، جاوید نجفی در لوکزامبورگ، حمید شاییگی در ایتالیا، ناصر پیشوا در کانادا و... تاکنون نیز با استناد به همین ویژگی باید قدردان بهروز عطایی و همکارانش باشیم که تا این لحظه از  بوته آزمایش سربلند بیرون آمده اند فارغ از هر گونه تنگ نظری باید این نگاه مثبت را به پیمان اکبری، محمد تندروان، رحمان محمدی راد و سعید رضایی داشته باشیم آنها هم سر مایه های ملی والیبال ما هستند. از حضور مربیان خارجی مانند پارک، ولاسکو، کواچ و ... به لحاظ کسب عناوین و موقعیت بین المللی نیز ضرر نکرده ایم اما سال ها دل طلب جام جم از ما می کرد و آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا می کرد. وقت آن فرا رسیده که دیپلماسی فدراسیون والیبال دست به کار شود و به جای گرفتن برخی کرسی ها، موقعیت ممتاز مربیان ایرانی را به گوش آسیا و آفریقا برساند.

نویسنده: جمشید حمیدی