در فوتبال حرفه ای، موضوع کلیدی جوانگرایی و بازیکن سازی در باشگاه ها و آکادمی ها صورت می گیرد، اما در کشور ما به مثابه نعل وارونه عمل می شود و فدراسیون راسا در تیم های پایه حدود ۲۰۰ بازیکن را زیر نظر می گیرد!
امروز اگر نگاهی به لیست تیم های پرسپولیس ،استقلال،فولاد و سپاهان به عنوان قطب های اصلی فوتبال ایران داشنه باشیم، به وضوح فقدان جوانگرایی را مشاهده می کنیم.
معدل سنی پرسپولیس بالاست.گولیسیانی، کامیابی نیا، امیری فراتر از سی سال دارند. بقیه نفرات از جمله نعمتی، سرلک، پوعلی گنجی، بیرانوند، فرجی، ترابی و... مرزهای جوانی را پشت سر گذاشته اند.
گل محمدی مانند دیگر مربیان اصولا به جوانگرایی اعتقادی ندارد.این نکته به وضوح در لیست بازی های پرسپولیس در‌فصل گذشته نمایان است.
فولاد هنوز یه کولی بالی ۳۷ ساله دل بسته است.آنها در فصل گذشته به پریرای ۳۶ ساله و پاتوسی پا به سن گذاشته و سنگین وزن امید داشت.
استقلال در خط حمله کاوه رضایی و شهباززاده و آرمان رمضانی و ارسلان مطهری را در خدمت دارد که جملگی پا به سن‌گذاشته اند.
در سپاهان و دیگر تیم ها هم اوضاع بهتر از این نیست.
درواقع غفلت از جوانگرایی و حاضری خوری به یک رسم‌عادی مبدل شده است.
تیم های ضعیف تر باید چند بازیکن شاخص را بسازند و تیم های متمول در فصل نقل و انتقالات آنها را صید کنند و...
متاسفانه در یکی، دو ساله اخیر بحث سازندگی کم رنگ تر از گذشته شده‌است.
به همین دلیل پرسپولیس مهاجمی شاخص را در داخل پیدا نمی کند و با تمام وجود در پی جذب مهاجم سی و اندی ساله خارجی و آسیب دیده است و...
در آن سوی میدان اقدامات عجیب تری را از سوی فدراسیون شاهد هستیم.
برای مثال صمد مرفاوی و همکارانشان در تیم ملی جوانان برای تشکیل گروهی قابل از ۲۰۰ بازیکن از جای جای کشور دعوت کرده و آنها را زیر نظر گرفته اند.
حسین عبدی مربی تیم ملی نوجوانان همین راه را پیمود .
مهدوی کیا در تیم امید هم وقتی بی سامانی در پرورش نسل جوان در باشگاهها را دید ،دست به کار شد،و مانند آکادمی کیا راسا کار شناسایی آینده‌سازان را در تیم امید آغاز کرد.
اینگونه اقدامات در تیم های نوجوانان،جوانان و امید با اصول حرفه ای منطبق نیست.
وظیفه فدراسیون تیم سازی و بازیکن سازی نیست.
این نعل وارونه سال های متمادی به فوتبال پایه کشور ضربه وارد کرده است که نمونه آن را در غیبت چهل و اندی سال تیم‌امید در المپیک ها دانست.
بنابراین برای اصلاح فوتبال کشور یک راه پیش رو نداریم.
اینکه باشگاه ها به وظایف ذاتی خود عمل کنند و سازندگی و توجه به آکادمی ها را در اولویت قرار دهند.
با روند فعلی چشم انداز روشنی فراروی فوتبال ما قرار ندارد و به شدت نیازمند، طراحی و سازماندهی در امر جوانگرایی و سازندگی هستیم.
نویسنده: احمد میرزاییان