چند روزی از رقابت های جهانی کشتی فرنگی و آزاد نوجوانان سپری می شود. مسابقاتی که به میزبانی کشور ایتالیا برگزار شد و طی آن فرنگی کاران نوجوان ما از سکوی نخست دنیا بالا رفتند اما آزادکاران به مقام نازل چهارم بسنده کردند. موفقیت نوجوانان فرنگی تا حد معمول مورد توجه واقع شد و آنان با وجود آنکه با حداقل مدال طلا قهرمان شدند از پیام های تبریک و وعده حمایت و پشتیبانی بی نصیب نماندند این در حالی است که تلاش عامدانه ای به کار گرفته شد تا بر ناکامی آزادکاران سرپوش گذاشته شود.
درباب جایگاه رفیع نوجوانان فرنگی کار که موجبات دلگرمی جامعه کشتی را فراهم کردند به همین مقدار می توان بسنده کرد که نباید آنان را به حال خود رها کرد زیرا این استعداد ها در سایه توجه و حمایت کافی، توانایی در نوردیدن قله های رفیع جهان و المپیک را خواهند داشت.
حکایت آزادکاران اما به گونه دیگر است. تیمی که در سال گذشته نیز چهارم شده بود اما آن جایگاه با وجود حضور روس های همیشه مدعی و با کسب بیشترین مدال طلا حاصل شد. ضمن اینکه اختلاف امتیاز سال گذشته ما با تیم نخست یعنی هند ۶۲ امتیاز بود اما امسال ۷۳ امتیاز از آمریکایی ها که قهرمان شدند، عقب افتادیم. البته ما نتایج بدتر از عنوان چهارمی هم داشته ایم که به ندرت اتفاق افتاده اما در مقابل تعداد دوره هایی که قهرمان جهان هم شده یا روی سکو رفته ایم به مراتب بیشتر بوده است.
می توان در تفسیر ناکامی نوجوانان کشتی آزاد یکسره کادر فنی را مقصر قلمداد کرد و با زیر ذره بین بردن نحوه آماده سازی، کوچینگ و دیگر فاکتورهای اثرگذار حکم محکومیت برای آنان صادر کرد. قطعا آنان بی تقصیر نیستند اما اگر قرار باشد تمام کوتاهی ها متوجه کادر فنی شده و همانند سال قبل با کنار گذاشتن مربیان امکان و اجازه آسیب شناسی از چگونگی این ناکامی را سلب کنیم چه بسا سال آینده نیز با چنین مشکلی روبرو خواهیم شد. بر همین اساس تلاش داریم تیغ قلم تنها بسوی کادر فنی گشوده نشود. زیرا یقینا آنان خود از نتیجه ای که به دست آمده ناخرسندند لذا تاختن بر کادرفنی بی آنکه دلایل و عوامل این ناکامی مورد کنکاش و تعمق قرار گرفته باشد بی حاصل خواهد بود. اصلا نتایج عملکرد نوجوانان، چه زمانی که ما از سکوی قهرمانی بالا رفتیم و چه اکنون که چهارم شد ه ایم چندان قابل توجه و سرنوشت ساز نبوده و نیست زیرا معمولا ازورزشکارانی که در این سن هستند انتظار حرفه ای گری نمی رود. به همین دلیل شاید بهتر باشد موضوع از منظر دیگری مورد بررسی و دقت نظر قرار گیرد. جایی که فراوانی علاقه مندان به کشتی به دلایل متعدد و مختلف رو به کاستی نهاده و استقبال خانواده ها و نونهالان از این ورزش ملی فروکش کرده است. بی تردید حاصل انتخاب و گزینش برترین ها از میان جمع کثیر مدعیان، به مراتب از اینکه تیم ملی را از بین جمع محدودی انتخاب کنیم بهتر خواهد بود. وقتی چنین امکانی فراهم نشود تیم و نفراتی که برگزیده شوند از اقتدار کافی برخوردار نخواهند بود. این مهم، یک طرف ماجراست، سوی دیگر ماجرا حفظ و پشتیبانی همین تیم چهارم دنیاست. به عبارت دیگر، شایسته نیست تیمی را که نتیجه دلخواه نگرفته به حال خود رها کرد و به جای اینکه آسیب شناسی و بررسی ابعاد این ناکامی مورد توجه واقع شود با کنار گذاشتن کادر فنی، صورت مسئله را پاک کنیم. نتایج اخیر نوجوانان کشتی آزاد در میدان جهانی از معدود مواردی است که تیم ایران تا این حد تنزل پیدا می کند. همین امر می تواند زنگ خطری باشد برای مسئولین فدراسیون که بدانند هدفگذاری آنها نتیجه لازم نداشته است. اگر این واقعیت را بپذیریم که کشتی فرنگی هنوز در خوزستان، مازندران، تهران، قم و با درصد کمتر در کردستان و اردبیل مورد توجه قرار دارد، کشتی آزاد منحصر به مازندران، تهران و کم و بیش کرمانشاه و لرستان شده است. وقتی از مجموع ۱۰ ملی پوش بزرگسالان ۸ نفر آنها متعلق به خطه مازندران باشد یعنی فاتحه این ورزش در بقیه استان ها و شهرها خوانده شده است. مسئولین فدراسیون هم نمی توانند همانند سال اول صدارت خود همه تقصیرها را گردن فدراسیون قبلی بیندازند چون بیش از سه سال سکان هدایت در دستان همین مجموعه بوده و طی این مدت نه تنها بر تعداد استان های فعال در کشتی آزاد اضافه نشده بلکه برخی از آنها از جمله کرمانشاه، البرز، و همدان در مسیر تنزل قرار گرفته اند. به یاد داشته باشیم همین نوجوانان طی سال های آینده استخوان بندی تیم های ملی جوانان، امید و بزرگسالان را تشکیل خواهند داد همین نفرات و نتایجی که در میادین مختلف کسب می کنند نتیجه عملکرد دست اندرکاران کنونی فدراسیون خواهد بود.
نویسنده: احمد دباغ