بازگشت ستاره ها و لژیونر های ایرانی و پیوستن آنها به تیم های لیگ برتری نشان از افول فوتبال ما دارد.
استرداد این همه بازیکن را باید به دقت زیر نظر گرفت و به مقوله آموزش و استعداد یابی توجه ویژه ای داشت.
سال ها پیش بازیکنان شاخص و ستاره های فوتبال ایران یکی یکی به تیم های اروپایی و آسیایی جذب شدند.
کی روش در زمین حضور در تیم ملی ایران به این موضوع تاکید داشت و‌معتقد بود حضور این نفرات در اروپا موجب تقویت تیم ملی می شود.
از طرفی پیوستن بازیکنان به تیم های خارجی منابع خوب مالی را‌هم متوجه تیم های باشگاهی می کرد.
حضور صیاد‌منش، قائدی و بیرانوند استقلال و پرسپولیس را در مراحلی منتفع کرد.
بازیکنان هم از این رفتن ها سود کلانی بردند و...
متاسفانه به جز‌مهدی طارمی که درخشش ویژه ای در باشگاه پورتو دارد، بقیه نفرات را در شرایط آرمانی نمی بینیم.
سردار آزمون در باشگاه بایرلورکوزن اوضاع مناسبی ندارد.
جهانبخش و قلی زاده هم از استانداردهای قبلی دور هستند.
از طرفی بازگشت بازیکنان اسم و رسم دار به کشور و پیوستن آنها به تیم های لیگ برتری اخبار خوبی نیست.
گفته می شود بیرانوند به جهت در پیش بودن جام‌جهانی به پرسپولیس بازگشته است.
او در تیمش ذخیره بود و مانند پیام نیازمند عمدتا نیمکت نشین بود.
تمدید نشدن قرارداد مهدی قائدی در فوتبال درجه چندم باشگاه اماراتی هم خبر خوشایندی نیست.
به جز او پورعلی گنجی، فرشید اسماعیلی و کاوه رضایی هم مشتری پروپا قرصی نداشتند و ترجیح دادند در فوتبال داخلی کار کنند.
دیگر ملی پوشان از جمله کریم انصاری‌فرد، عزت اللهی ، علی کریمی ، حاج صفی و میلاد و‌مهرداد محمدی و یونس دلفی هم اوضاع روبراهی ندارند.
احمد نور الهی هم با اما و اگر در الاهلی ماند و تمدید قرارداد کرد و...
مجموعه این اخبار ریز و درشت موید افت فوتبال ما و خالی شدن پیمانه از حضور بازیکنان ایرانی در خارج از کشور است.
این‌نکته مهم به خوبی گویای غفلت فوتبال ایران از کشف استعداد ها دارد.
فوتبالی که به جوانگرایی توجه ندارد و در پی نتیجه گرایی است قطعا در سراشیبی حرکت می کند.
تاسف آور است که تیم های باشگاهی برای رفع نواقص تیمی خود به دنبال بازیکنان پا به سن گذاشته خارجی هستند.
گادوین منشا،پریرا، گولیسیانی، کولی بالی، پاتوسی و... که جملگی سی و اندی سال دارند، هنوز در لیگ داخلی مشتری های پروپا قرصی دارند و پرسپولیس برای شکار دیاباته و رفع معایب تهاجمی خود به این در و آن در می زند.
آیا با ادامه این روند و افت فوتبال باشگاهی می توان آینده روشنی را نوید داد؟
به نظر می رسد، باید با تامل به مقوله توسعه نگریست و در دوره گذار به آکادمی ها و فوتبال پایه توجه بیشتری داشت.
زیرا با فوتبال دیم و بدون طراحی و برنامه ریزی نمی توان به آینده خوش بین بود!
نویسنده: احمد میرزاییان