پرسپولیس با خوش شانسی و موقعیت شناسی لوکادیا ملوان را برد و صدرنشین باقی ماند.
سرخپوشان غالبا بازی را با بیرانوند و مدافعان شروع می کنند.
اصرار به رد بدل کردن توپ در عقبه زمین و بازی تاخیری در این مرکز اجازه پرس به حریف می دهد.
در خط هافبک هم در غیاب سرلک،یحیی گل محمدی از زوج کامیابی نیا و اسد بیگی به عنوان دو بازیکن مرکزی استفاده کرد.
سه بازیکن نفوذی تیم در روش ۱-۳-۲-۴ که مطلوب گل محمدی است ،به ترتیب رفیعی،ترابی و صادقی بودند.
اگر چه مالکیت توپ در این دیدار و پیکارهای گذشته در اختیار پرسپولیسی ها بود، اما در این روش بازی لوکادیا کمتر در موقعیت گل قرار می گیرد.
لوکادیا اساسا مهاجم سرعتی و پرتحرکی نیست و دور کردن او از محوطه جریمه کارایی اش را تحت تاثیر قرار می دهد.
او تک‌موقعیت بدست آمده در درون محوطه جریمه را به گل تبدیل کرد و گل سه امتیازی زد و...
به نظر می رسد آهنگ و ریتم بازی پرسپولیسی ها نیازمند طراحی جدیدتری است و با این شیوه نمی توان به قهرمانی آنها دل بست.
آنها در گشایش بازی از خط دفاع و انتقال آن به خط هافبک با تاخیر و سرعت کم عمل می کنند و رد وبدل کردن مکرر توپ مشابهت زیادی با  بازی گل کوچک یا فوتسال دارد.
در این شیوه تیم حریف فرصت پیدا می کند تا با سازماندهی و عقب نشینی به موقع حملات بدون پشتوانه آنها را خنثی کند.
پرسپولیس برای رهایی از این شیوه  نیازمند بازی با دو مهاجم است.
روشی که در آن اسماعیلی فر و وحید امیری به عنوان وینگرهای کناری مشارکت موثری در پایه گذاری حملات داشته باشندو ترابی و صادقی هم مکمل حرکات این دو باشند.
در مجموع باید اشاره داشت که در بازی پرسپولیس یک بی نظمی خاصی وجود دارد که رفع مسئولیت بازیکنان  در آن کاملا مشهود است.
به عبارت صریح تر این شیوه بازی مورد پسند گل محمدی است ،اما بازیکنان داخل زمین از این روش بازی لذت نمی برند و هوادار هم از این برد های خفیف و بازیهای کسل کننده خشنود نیست.
شاید تمرین روزانه پرسپولیسی ها باید تغییر اساسی داشته باشد.
میزان‌دوندگی و سرعت بازیکنان ایده آل نیست و موضوع بدنسازی و آمادگی جسمانی آنها باید در تمرینات مورد توجه قرار گیرد.