در هوای پائیزی تهران و در ورزشگاه خالی از تماشاگر با ثبت یک گل نیکاراگوای را شکست دادیم.
این پیروزی در حالی به دست آمد که کی روش نصف تیم ملی در اختیار قرار داشت. در حقیقت از این بازی تیم اصلی هنوز رونمایی نشده بود، آنچه که دیده شد مکمل هایی بودند که قرار است به طور نسبی به ترکیب تیم اضافه شوند. با این وجود بازیکنان حاضر در زمین خوب بودند گرچه به لحاظ تاکتیکی آن شرایط مثبت وجود نداشت، اما بروز چند نکته و کسب نتیجه خوب دیده شد راضی کننده بود.
در تیم کی روش بازی گرفتن از چند جوان که کمتر نام آنها در محافل فوتبال شنیده شده است نکته حائز اهمیت تلقی می شود.
نکته دوم اینکه، تیم کی روش کاملا در اختیار تفکرات او قرار داشت، بازیکنان مانند یک سرباز فقط و فقط طبق تفکرات کی روش حرکت داشتند، نه کم گذاشتند و نه زیاد خواه حرکت کردند، درک و شعور تیمی و پیدا کردن همدیگر و پوشش و حمایت نکاتی بود که جلب توجه کرد. در اجرای وظایف هم نمره قبولی در کارنامه وارد آورد، خصوصا در لایه های دفاعی، باز خوب دفاع کردیم و اشتباهی وجود نداشت، در این ایستادگی شکاف ایجاد نشد.
در کنار ایجاد نظم دفاعی مستحکم، وارد آوردن ضربه نهایی بر پیکر حریفان که بیشتر از کانال و لایه های کناری شکل می گیرد، همچنان به عنوان ابزار کوبندگی کی روش به حساب می آید تا در سازمان تاکتیکی تیم ملی به خوبی اجرا شود. تیم نیکاراگوا اسیر همین حرکت شد و شکست خورد. این نوع پیروزی نشان می دهد که کی روش چه با تیم اصلی دیده شود و یا با نصف تیم ملی به میدان بیاید، در جام جهانی دارای برنامه است و به سختی دستش در برابر هر حریف بزرگ و کوچکی باز می شود.
و سرانجام اینکه در کنار همه نکات مثبتی که اشاره شد مصدومیت امید ابراهیمی بازوبند کاپیتانی را بر دست داشت کمی نگران کننده است که امیدواریم به خیر بگذرد.
نویسنده: اکبر عزیزی
