در روزهایی که تمام فکر و ذکر جامعه ورزش کشور ما جام جهانی فوتبال است اشاره به برخی نارسایی ها شاید سبب شود که از نگرش افراطی به یک قضیه فاصله بگیریم.

روزی که حمید سجادی بر صندلی وزارت ورزش نشسشت از این بابت بسیار خوشحال بودیم که بعد از سال ها یک شخصیت ورزشی سکان امور را در دست گرفته است و هنوز هم این امیدواری را در دل خود تکرار می کنیم، نخستین توصیه ما به وزیر جوان این بود که خود را درگیر مجالس تشریفاتی نکند و با گزینش یک کمیته فنی مشورتی و اجرایی امور را با تقسیم وظایف هدایت کند و از وقت محدودی که در اختیار ایشان است برای اثبات شایستگی های مدیریتی ورزشکاران استفاده کند.

اما امروز مشاهده می کنیم که گره های تو در تو ورزش خیلی با سر انگشت گشوده نمی شود به طور مثال اینکه یازده فدراسیون با سرپرست اداره می شود و برخی انتخابات چند بار تکرار می شود کمی متاسف می شویم و تاسف ما زمانی بیشتر می شود که از زبان دبیر فدراسیون وزنه برداری بحث قراردهای شبیه ترکمنچای مطرح می شود چگونه است که رئیس یک فدراسیون به خود اجازه می دهد بخشی از املاک دولتی را به غیر اجاره بدهد و پاسخگو هم نباشد.

اگر ما بازرسان و بازوان قوی داشتیم که فارغ از وابستگی های سازمانی مو را از ماست بیرون می کشیدند کار به اینجا کشیده نمی شد.

اعتقاد راسخ داریم که باید همچنان از دکتر حمید سجادی حمایت کنیم و ایشان نیز اجازه ندهد افراد با نفوذ اما غیر ورزشی کار را به حیطه ورزش و تربیت بدنی بگذارد مدیریت با اقتدار حتی اگر برای چند ماه باشد بهتر از این است که سال ها بمانیم و ردپایی محکم از خود برجای نگذاریم.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی