الجزیره اسپورت در گزارشی حسی و آمیخته به تمجید و حسن درباره حضور مراکش در جام جهانی نوشت: صحنه هایی که بازیکنان مراکشی در کنار مادرانشان در زمین بازی می‌کردند برای من یک دنیا ارزش و خاطره بود.
گزارشگر الجزیره اسپورت آورده است: در حالی که من با خانواده ام به تماشای نیمه اول بازی فرانسه و مراکش نشسته بودم، شعاری از طرف هواداران مراکشی در استادیوم پیچید (لا اله الا الله)؟ آنها در واقع نیمه اول اعلامیه ایمان مسلمانان را تکرار می کردند که لا اله الا الله و سپس کف زدن و تشویق کرد بازیکنانشان
نیمه دوم: محمد رسول الله بود نوعی فریاد تجمع جمعی برای اعتلای روحیه و ابراز غرور به مرام اصلی اسلام در میان هم دینان.
بدیهی است که این صحنه های شگرف با منظره مسحورکننده ای که شیرهای اطلس در مستطیل سبز رقم زده بودند در هم آمیخت. نمی‌توانستیم از دیدن آن چشم پوشی کنیم چون روایتی عمیق از رضایت بخش بودن جام جهانی برای عرب ها، آفریقایی ها، غربت نشینان در غرب و مسلمانان اقصی نقاط جهان؛ نمایش ایمان و ارزش های زیستی ورزشکاران و بازیکنان به دنیا نشان داد که ستاره های فوتبال چقدر به مادرانشان عشق می ورزند، بسیاری از مسلمانان می گفتند: که فقط به خاطر دعای مادر است که هنوز ادامه می دهیم.
در دوحه هیچ‌کس نمی‌توانست هواداران مراکشی را انکار کند که مثلا یک شبه در قطر ظاهر شدند و این چیزی است که در مورد این داستان به طور خاص وجود دارد به همان اندازه که در مورد بازیکنان بود، در مورد هواداران بود.
وقتی مراکش هفته گذشته پرتغال را شکست داد، یکی از همکاران به من برگشت و یک سوال مهم از من پرسید: اولین تیم آفریقایی که به نیمه نهایی راه یافت یا اولین تیم عربی؟ و من گفتم هر دو همه اش.
این قدرت فوتبال است که مراکشی ها از طریق آن در همبستگی با آرمان فلسطین اعلام حمایت می کردند، زیرا بازیکنان و هواداران به طور مرتب پرچم فلسطین را به اهتزاز در می آوردند. برای آنها پیام زیر در مورد فلسطینیان کافی بود: آنها وجود دارند. مبارزه آنها واقعی است و فراتر از خانه هایشان احساس می شوند.
این پیامد ها ارزشی فراتر از فوتبال دارد که در سایه فوتبال نمایان شده است. جام جهانی فوتبال تفنگ های بزرگی بود که یک داستان واقعی را در دنیای ورزش و سیاست رقم زد و این چیزی بود که جهان به ویژه مسلمانان به آن نیاز داشتند و مراکشی ها بانی تحقق این ایده آل بودند.
نویسنده: حسین علی اسماعیلی