قدر داشته های خودمان را نمی دانیم و این یک حسرت بزرگ در زندگی احتماعی ما به ویژه ورزش است که به جای حفظ و تشویق خادمان و سرمایه گذاران خیلی زود آنان را دلسرد می سازد.

مهندس کامبیز شکوهی یکی از نوادر این شخصیت ها است که بنیان گذار تیم بسکتبال کاوه را در سال 85 بنیان نهاد و نخستین باشگاهی بود که پای بازیکنان خارجی از جمله اولیور آمریکایی را به ایران باز کرد با استخدام یک مشاور بسکتبالی اهل ترکیه به خدمت گرفتند مربیان متخصص تغذیه و بدنسازی راه و رسم تیمداری حرفه ای را به تصویر کشاند و به دلیل آگاهی و تسلطی که در مسائل جامعه شناسی داشته همواره بازیکنانش را از جهات روانی آنقدر تجهیز می کرد که مبارزه برای قهرمانی و ظهور در بهترین سبک آماده می ساخت اما این تیم نمونه بسکتبال بعد از دو سه سال قید حضور در ورزش حرفه ای را زد.

دیروز وقتی از ایشان پرسیدیم که چه زود از بسکتبال جدا شده ای گفت: مستمع صاحب سخت را بر سر شوق آورد من الان هم در جنوبی ترین نقطه تهران برای بسکتبال پایه هزینه می کنم اما در باشگاه داری حرفه ای همه به جای اینکه مشوق و حامی ما باشند سعی کرده بودند که به نوعی سرمایه گذاری باشگاه را زیر سوال ببرد.

وقتی تیمی امثال کاوه در قبال میلیارد ها تومان هزینه روی سکو قرار می گرفت هیچ عایدی برای ما نداشت و نهایت اینکه یک کاپ 25 هزار تومانی را از منیریه می خریدند و سر و ته قضیه را هم می آوردند وقتی این مسئله را بازگو کردم آقای مشحون رئیس فدراسیون بسکتبال گفته بود این آقایان تازه از راه رسیده مدعی شده اند.

زمانی که ارزش سرمایه گذاری را ندانند دلسرد می شویم، من در بدو تیمداری بورکوویچ را که زمانی ارزشمند ترین بازیکن لیگ کشورش و ستاره تیم اسلوونی بود به ایران آوردم و در کنار آن بسیاری از بازیکنان تیم ملی را پرورش داده ایم بدون اینکه این همه زحمات دیده شود.

کامبیز شکوهی افزود: اگر قصد درآمدزایی داشتیم می توانستیم با 500 میلیون تومانی که در لیگ یک برای تیم هزینه کردیم چند قطعه زمین در تهران می خریدم که الان قیمت آنها سر به فلک می کشید. بی توجهی به باشگاه داری و تیم های سازنده کار را به جایی کشید که بازیکنی 18 سال در تیم ملی بازی می کند در این مدت مایک جوردن یائومینگ ستاره های بسکتبال دنیا بازنشسته شده اند اما در تیم ملی ایران برخی از آنها همچنان در حاشیه امنیت قرار دارند.

مهندس کامبیز شکوهی اضافه کرد: آنچه الان فدراسیون بسکتبال نیاز دارد تیمداری نیست چرا که اصلا زیر ساختی در این ورزش وجود ندارد که بخواهیم در آن بسکتبال حرفه ای بنا کنیم. جوانی که از جنس بسکتبال است سکان دار فدراسیون شده است او را رها نکنیم و دست در دستش بگذاریم تا بسکتبال ایران در سایه همبستگی روی پا بیاستد. صاحبان باشگاه های خصوصی را حمایت کنیم نه اینکه مانند زمان ما داوران علیه تیم کاوه جبهه بگیرند و اجازه ندهند یک تیم تازه وارد نتیجه بگیرد.

این ضعف ورزش کشور ما است که پولدار ها سرمایه گذاری نمی کنند و معدودی هم که عشق ورزش وارد گود می شوند آنقدر از رودخانه جاری شده آنها آب می کشند که خودشان هم از تشنگی هلاک می شوند. وظیفه همه ی ما است که از بسکتبال فکر کنیم چون فدراسیون پرچم این ورزش است منویات شخصی را کنار بگذاریم و زیاده خاوه نباشیم افکار خود را تحمیل نکینم وظیفه ما همین سه چهار مربی نیست راه را برای جوانان باز کنیم کاری که دنیا انجام می دهد بسکتبال ایران قهرمان آسیا بود الان به زحمت جزو چهار تیم قرار می دهیم مگر این آقایان در صحنه نبودند؟ پس به جای سنگ اندازی قدر جواد داوری جوان را بدانیم و او را از دست ندهیم تا دنبال آدم مدیر بگردیم، این قدر اهل ایراد و انتقاد نباشیم.

ما به سازندگی در نقطه ای دور افتاده و محروم در حاشیه تهران ادامه می دهیم و آقای مرشدی که از ملی پوشان سابق و مردان خوش نام بسکتبال است بر این اقدام نظارت دلسوزانه دارد.

گفت و گو: پوریا حمیدی