در موضوعات مهم و اثر گذار فرهنگ و اخلاق ورزشی در سالیان گذشته فقط حرف زده ایم و کمتر عمل کرده ایم.
مراکش را باید نمونه یک تیم متحد و منسجم قلمداد کرد که در امور فنی و فرهنگی ورزش فوتبال هم در قطر پیشرو بود و الگوی همگان شد. انصافا جنگندگی و دوندگی بازیکنان مراکش در بازی‌ها خیره کننده بود. آنها در درون زمین نبرد بی امانی داشتند و در نیمکت ذخیره ها هم متحد و منسجم نشان دادند.
قرار گرفتن در جمع چهار تیم برتر جهان کار بزرگی بود که در سایه هدایت و رهبری درست به دست آمد. بازیکنان مراکش هم در مستطیل سبز تا پای جان مبارزه کردند و برای موفقیت تیم و برافراشته شدن پرچم کشورشان از هیچ کوششی فروگذار نکردند. سجده شکر بازیکنان و کادر فنی مراکش در پایان دیدار ها جلوه ای خاص به مبارزات آنها می داد. حمایت از مردم فلسطین و تکریم مادران و پدران و محترم شمردن کانون خانواده هم از پیام های ارزشمند و خبرساز بازیکنان مراکش بود که نظر هر بیننده ای را به خود جلب می کرد.
حضور پر رنگ تماشاگران و هواداران دو آتشه مراکش در ورزشگاه ها هم بی بدیل بود. مسئولان فرهنگی و گردشگری مراکش و وزارت کشور آنها هم بستر لازم برای حضور بیشتر هواداران در دو دیدار پایانی ایجاد کرد. روزانه پروازهای متعددی با هواپیما، خیل علاقه مندان را به دوحه رساند تا حامی تیم محبوبشان باشند و... بسیاری از بازیکنان مراکش در پایان هر دیدار به سمت پدران، مادران و همسرانشان رفتند و با دست بوسی و تکریم مادر صحنه هایی زیبا خلق کردند. آنها در بازگشت به کشورشان هم در معیت مادران خود به دیدار پادشاه مراکش رفتند و در میدان عمل احترام به والدین را به بهترین شکل معنا بخشیدند.
دیدن تصویر دسته جمعی بازیکنان مراکش در کنار مادران و در یک دیدار رسمی با پادشاه مراکش نشان از مهم بودن مبانی فرهنگی و عزم و اراده آنها دارد. انتظار می رود از این پیام ویژه بازیکنان مسلمان مراکش درس بگیریم. خوب است باشگاه هایی که فقط نام فرهنگی را یدک می کشند، در باب اخلاق و فرهنگ ورزش و تکریم پیشکسوتان و بزرگتر ها، تامل و تدبیر داشته باشند و حرف و وعده تحویل مردم ندهند.
نویسنده: احمد میرزاییان