بدون تعارف طی دهه های اخیر در شوون اداری و اجتماعی مدیر پرورش نداده ایم.
مدیرانی که آداب معاشرت و رسوم گفتمان اجتماعی را بدانند و برای مخاطبان و مراجعان و پرسشگران شوون احترام قائل شوند و به مسائل روانشناختی و جامعه شناسی آشنا باشند و دایما بر طبل تفرقه و استاد نکوبند.
در ورزش بیشتر رئیسان فدراسیون ها حتی محاوره با رسانه ها را نمی دانند و چنان در سیما و صدا ظاهر می شوند و روی صندلی ها یک کتی می نشینند که نگاه عاقل اندر سفیه دارند وبه جای شفاف سازی فرافکنی می کنند و با مغلطه اصل و اساس تعامل را زیر سوال می برند.
به حضور اخیر رئیس فدراسیون فوتبال نگاه کنید آیا ایشان شأن مدیریتی را رعایت کرده است یا محمدرضا داورزنی رئیس فدراسیون والیبال که البته با کلاس تر از سایرین می نماید به طور غیر مستقیم تهدید به تحریم والیبال در صورت کنار گذاشتن وی می کند یا ریاست فدراسیون کشتی که می خواهد خاکی باشد ولی رسم و رسوم مدیران را پاس نمی دارند کافی است سری به اغلب فدراسیون های ورزشی و داوری مرتبط با تربیت بدنی بزنید نوعی خود کامگی در بر خورد با علمی و عادی از سوی مسوولان بر خورد می کنید این یک ادعا نیست اگر بازرسان با وجدان انتخاب کنیم و به بر رسی و داوری بنشینیم ریشه های نارضایتی عمومی را پیدا خواهیم کرد البته اراده در این باره باشد!!
نویسنده:حسین علی اسماعیلی