نیم قرن از فراق جهان پهلوان تختی می گذرد اما نام و خاطرات راد مردی هایش هرگز از اذهان دور نمی ماند.

فرزند برومند این مرز و بوم که از ورزش و مدال آوری هایش پلی جهت ارتباط با آحاد جامعه ساخته بود. او در دی ماه 1346 درگذشت اما گل همیشه شادابی ماند که در گلزار ورزش ایران رنگ و رویی دیگر داشت.

رستم زمان پهلوان دوران به قول شاعری: یکتا دلیر نامدار دهر لقب گرفت. از طلای الکمپک 1965 ملبورن تا زمان فوت و وداع با دنیای خاکی آموزه های زیادی از پهلوان تختی برجای ماند. زلزله 1341 بویین زهرا که 20000 هزار هموطن ما جان خود را از دست داده بودند تا تعظیم پسر رجب تختی به مردم و حضورش در دانشگاه های و مجامع ورزشی و حتی سیاسی او را متمایز ساخته بود.

بعد از پوریای ولی قرن ها طول کشید تا یکی مانند تختی فرزند درد و رنج محنت مردمان سرزمین آب و اجدادی ما متولد شود و عجبا که در نیم قرن گذشته باز هم در حسرت ظهور پهلوانان واقعی و تفکیک آن ها از پهلوان پنبه ها باقی مانده بودیم که در دهه اخیر رگه هایی از تختی صولت ها را در برخی از قهرمانان و ستارگان ورزش دیده ایم و باور کرده ایم که فتوت هنوز در این سرزمین جاوید ریشه محکم دارد.

قهرمانانی که گام در راه پهلوانانی ابر مرد ورزش و پسر فروتن و متواضع خانی آباد گذاشته اند، سرکشی به روستا های محروم و دور مانده سیستان و بلوچستان تا زلزله زدگان سر پل ذهاب، یتیم خانه ها و نیازمند های حلبی آباد های اطراف شهر ها نوید دهنده این واقعیت هستند که تختی نمرده و مرامش هرگز نخواهد مرد.

نوسینده: حسین علی اسماعیلی