کارهای ترکیبی و ترفند های تاکتیکی برای ایجاد شکاف در خطوط دفاعی حریفان را به ندرت در لیگ باشگاهی می بینیم.
قحطی پاسور و بازی پرداز در مرکز زمین یکی از چالش های تیم های باشگاهی است. در گذشته نفراتی چون مجتبی جباری، محسن عاشوری، امیر قلعه نوعی، جواد نکونام و...این نقش را بخوبی ایفا می کردند.
در فوتبال اروپا هم بعد از میشل پلاتینی، پیرلو، زیدان، ژاوی و اینستا کمتر بازیکنی این نقش را در میانه میدان ایفا کرد. در سالیان اخیر هم مودریچ در کرواسی و باشگاه رئال یک بازی پرداز واقعی بود و در تقسیم توپ و ارسال پاس های طلایی هنر ذاتی خود را بروز داد. این روز ها این نوع بازیکنان را کمتر در فوتبال مدرن می بینیم.
شاید تنوع تاکتیکی تیم ها و اقبال تیم ها به بازی مستقیم و سانتر از جناحین و استفاده از سرعت در تهاجم باعث شده تا نقش پلیمیکرها را کم رنگ ببینیم. در کنار این روش ها، باید پذیرفت فوتبال فیزیکی و درگیرانه و سیستم های دفاعی و دولایه تا حدی کار پاسورها و هافبک های طراح را سخت تر از گذشته کرده است.
در لیگ باشگاهی کشور کمتر بازیکنی با این خصوصیات را می بینیم. اگر چه ترابی، مهدی پور، سعید صادقی و یاسین سلمانی گوشه هایی از هنر ذاتی خود را در ارسال پاس های عمقی نشان داده اند، اما همین نفرات در مقاطعی که رقبا فوتبال بسته و دو لایه اتخاذ می کنند برای باز کردن شکاف در خطوط دفاعی آنها با مشکل رو به رو می شوند.
آلوز هافبک طراح و بازی ساز تیم تراکتور را باید نمونه یک یاسور ایده آل قلمداد کرد که در تنگناها و بن بست های تاکتیکی گره گشای تیمش بوده است. او تاکنون ۹ پاس عمقی و منجر به گل صادر کرده که بهترین پاس او در بازی با استقلال رقم خورد.
آلوز به بهترین شکل و با حرکت در عمق دفاع استقلال توپ را مانند یک لقمه آماده برای قنبری مهیا کرد تا پیروزی تراکتوری ها تثبیت شود. شاید اگر بازیکنانی با خصوصیات آلوز در تیم های مس رفسنجان، آلومینیوم اراک، پیکان و حتی استقلال بودند، این تیم ها نتایجی بهتر کسب می کردند. برای پرورش بازیکنان کلیدی و پاسور نیاز به آموزش و کشف استعدادها در کشور هستیم.
مهم شمردن تمرینات روزانه و هفتگی و کار پیوسته از ملزومات فوتبال باشگاهی است تا هنر فردی بازیکنان در مسیر اهداف گروهی قرار گیرد.
نویسنده: احمد میرزاییان