همواره تاکید کرده ایم که روسای فدراسیون ها باید وزن و شان خود را حفظ کنند.
از سویی دیگر معتقد هستیم که برای اداره امور تشکیلات مرتبط با ورزش و تربیت بدنی افراد مسئول باید شبانه روز وقت بگذارند اما می خوانیم و می شنویم که فلان رئیس فدراسیون درحال تحصیل در حین انجام وظیفه سازمانی یا برخی از آنها با یک دست چند هندوانه بر می دارند. به نمونه ای از این ادعا توجه کنید.
والیبال برفی هم به جمع رشته های تحت پوشش فدراسیون والیبال اضافه شد، ورزشی برخاسته از کشور اتریَش که هنوز عمرش به یک دهه نرسیده است.
والیبال برفی اگرچه هنوز در خیلی از کشورها غریب است، اما قرار است یکی از رشته های المپیک زمستانی ۲۰۲۶ باشد.
از تاریخچه کم سن و سال والیبال برفی می گذریم و فعالیتش در ایران را به فال نیک می گیریم، اما بهتر بود خشت اول فعالیت این رشته را کج بنا نمی نهادیم.
کاری نداریم که عباس نظریان در مدت دو سال ریاستش در فدراسیون اسکی چه عملکردی داشته و اشاره نمی کنیم که تیم سه نفره اسکی در المیپک زمستانی ۲۰۲۲ به چه سرنوشتی دچار شده (یکی در رتبه ۵۷ قرار گرفت، دیگری ۸۴ ام شد و گویا یکی هم دوپینگی ازآب درآمد)، اما آیا رئیس فدراسیون اسکی با این همه مشغله می تواند کمیته والیبال برفی را هندل کند؟ ما که با هروقت با اسکی بازان و مشتقات این ورزش گپ زدیم جز گلایه و نارضایتی چیزی نشنیده ایم.
آیا بهتر نبود یکی از اهالی والیبال این رشته المپیکی را مدیریت می کرد؛ ما در والیبال مدیران تحصیل کرده و صاحب فکر و اندیشه کم نداریم!
نوسینده: حسین علی اسماعیلی