آنچه که در یک باشگاه ورزشی در مشهد گذشته آنقدر تلخ و ناگوار است که باید آن را فاجعه خواند.
متاسفانه این اولین باری نیست که برخی آدم های بیمار روانی در نقش مربی فرزندان آینده این مرز و بوم را در منگنه قرار می دهند. آقای وزیر ورزش از وجود صد ها باشگاه ورزشی و هزاران مربی در ورزش مملکت سخن گفته اند اما هرگز به این نیاندیشیده اند که بحث نظارت و سلامت در امور اجرایی و اداری این باشگاه ها به کجا ختم می شود؟
متاسفانه در همین پایتخت خودمان نیز نمونه هایی از کجرویی های مربیان فاقد صلاحیت اخلاقی و روانی را به یاد داریم اما آیا درس گرفته ایم؟
وا مصیبتا که در پاره ای از مدارس و واحد های آموزشی کشور نیز چنین اتفاقات تلخی رخ داده است و اکنون یک بار دیگر هشدار می دهیم که نظارت در واحد های آموزشی و حفظ سلامت و صیانت نوباوگان و نوجوانان مملکت باید ارجح ترین اقدامات فرهنگی و ورزشی کشور باشد و برای اینکه عمق فاجعه را دریابیم به یاد بیاوریم که عوارض تعرض به فرزندان مردم شریف ایران تا پایان عمر با آنها همراه خواهد بود.
آیا وقت آن نرسیده است که به جای روابط و سفارشات در گزینش های مدیران مجموعه های فرهنگی، ورزشی و اجتماعی کشور تست روان شناسی اخذ شود. به عنوان یک رسانه مرتبط با ورزش و اجتماع سایر دوایر و وزارت خانه ها حتی امور مربوط به شهروندی هشدار می دهیم که اداره مجموعه ها و آموزش فنی و تربیتی خود را جدی بگیرند و در این زمینه از مجلس محترم و سایر مسئولان مملکتی استمداد طلب می کنیم.
نویسنده: حسین علی اسماعیلی