فولاد در جدالی سخت و با دفاعی بسته و پر برخورد باختی دیگر به پرسپولیس تحمیل کرد تا رو یا رویی رقبا در بالای جدول حساس تر شود.

انگار فولادی ها برای شکست صدرنشین یک آنالیز کامل انجام داده بودند. دوندگی بی امان، پرس سنگین از زمین حریف، دفاع دولایه و البته عصبی کردن بازیکنان کلیدی پرسپولیس و ایجاد جنجال از کنار زمین به خوبی جواب داد و یک برد دلچسب به نام شاگردان جواد نکونام نوشت.

با آنکه قاضی میدان طی دو نیمه ۱۱ دقیقه وقت اضافه گرفت اما به گفته یکی از همکاران طنز نویس این بازی یک روز وقت اضافه داشت و همه چیز به  دعوا و مرافعه گذشت.

دو تیم یکی دو جین بازیکنان سرشناس و کلیدی در اختیار داشتند، اما انگار آمده بودند تا با خشونت و بازی فیزیکی و درگیرانه به هدف برسند.گل زود هنگام تورس که از شلیک‌تماشایی به دست آمد، فولاد را پیش انداخت و نوید یک بازی زیبا داد.

شوربختانه باید گفت نیمکت دو تیم در اعتراض به داور و ایجاد تشنج از هیچ کوششی فروگذار نکردند. اخراج نکونام و  دادن کارت به نیمکت دو تیم و دعواهای ساختگی در کنار زمین نشان داد، ‌چرا فوتبال ما دور تسلسل را طی می کند و چگونه تیمها با تمام ابزار و اهرم ها نتیجه گرایی را تعقیب می کنند!!

پرسپولیس برای دسترسی به دروازه فولاد هیچ طرح و برنامه ای نداشت. سانترهای تکراری و بی هدف آنها بارها توسط دفاع هوشیار فولاد به رهبری آغاسی خنثی شد. بیرانوند دروازه بان ملی پوش پرسپولیس به کرات با نگه داشتن توپ و بازی تاخیری اساس بازی تیمش را مختل می کرد و یک بار با خروج بی مورد فولاد را صاحب موقعیتی  خطیر گلزنی کرد.

در آن سوی میدان کریستوفر کنت  دروازه بان فولاد هم بیش از پنج بار خود را زمین انداخت تا یادآور شود فوتبال ایرانی را به خوبی آموخته است.

متاسفانه به قدری این بازی زد و خورد داشت و دو تیم در پی خشونت بودند که نمی توان از تاکتیک تیمی گفت.شاید بهترین عبارت و تیتر این کلمه ناخوشایند باشد( تاکتیک دعوا و مرافعه را فولاد برد).

نویسنده: احمد میرزاییان