در حالی که هنوز شیوع ویروس کرونا مهار نشده و بر اساس آمار منتشر شده در همین حال و روز حداقل 100 نفر جهان خود را در پایتخت از دست می دهند.

در کشور ما همه با عجله و شتابی عجیب قصد بازگشت به کسب و کار و ... دارند که در این شرایط خطرناک نوعی خودزنی است در صورتی که کارشناسان بهداشت و پزشکی جهان مدعی اند که برای یافتن واکسن یا داروی ضد ویروس پروسه ای شش ماهه تا یکسال و نیم زمان نیاز دارند، چرا باید بیگدار به آب بزنیم و به مخاطرات این روزهای غم آلود بیفزاییم. کارگر و کارمند نیاز دارند که برای تامین مخارج زندگی کار کنند و خطرات را به جای بخرند، اما در ورزش چه عجله ای داریم که می خواهیم لیگ فوتبال را مثلا خرداد یا مرداد ماه برگزار کنیم و هنوز هیچی نشده بر سر زمان آن چانه زنی می کنیم؟ مگر این لیگ هزار و یک مکافات طی دو دهه اخیر چه گلی بر سر فوتبال ما زده است که حالا بر سر زمان شروع آن مجادله می کنیم! به اعتقاد ما حالا که کرونا همه چیز را تحت الشعاع قرارداده است. صبر و حوصله به خرج بدهیم، غصه پولهایی را که از بیت المال تامین می شود و هیچ بازدهی ندارد را بخوریم و در مقابل تلاش و هدف همه بر این باشد که لیگ را دوباره و از نو و اصولی و علمی راه اندازی کنیم، لیگی که نتواند در برگیرنده منافع ملی ورزش ما باشد، لیگی که محصولات آن حتی از پس بحرین برنیاید، لیگی که تک و توک پدیده های اغلب خودرویش اصولی ترین اصل رفتارهای اجتماعی را نمی داند نه با خبرنگاران برخورد انسانی دارد و نه به ارزش های اجتماعی پایبند است دچار فقر فرهنگی و فنی است و چه بهتر که به جای رنگ و روغن کاری و ظاهرسازی برای به جیب زدن ریالهای این مملکت، دست به خانه تکانی اساسی بزنیم و ساختمان و بنای سست این ورزش را دوباره بسازیم، عشق، علاقه و تعهد ملی را جایگزین خودنمایی ها و ظاهرسازی های کنونی بکنیم، فراموش نکنیم که معتبرترین لیگ فوتبال دنیا متاثر از ویروس کرونا به خودسازی و دوباره سازی و سازماندهی مجدد روی آورده اند و ما در این دیار افسوس که با مقصود ولی بدون مقاصد ملی می گوئیم، می نویسیم و همراه افرادی می شویم که اغلب چسبیدگان به فوتبالند و به تنها مساله ای که نمی اندیشند تعالی فوتبال ملی است.