سال های سختی بود، با رفتن تیمسار خسروانی باشگاه استقلال به صندوق عقب پیکان لکندی مسلم (تدارکاتچی) تقلیل جایگاه پیدا کرده بود.

باشگاه را مصادره کرده بودند و در به دری بازیکنان در زمین های خاکی شروع شد، باشگاهی با آن همه سابقه روزگاران بدی را تجربه کرد اما مردان عاشق و سینه چاک ورزش به داد این باشگاه قدیمی رسیدند از خود مایه گذاشتند و تکه کلام آن ها این بود که جوان های ایران گناه دارند و نباید مورد کم لطفی قرار گیرند.

یکی از آن مردان بزرگ حاج داوود ترخانی بود، نمایشگاه داری که زندگی اش را وقف فوتبال و ورزش کرده بود حاج داوود بعد از سال ها امروز مهمان البرز ورزشی بود و با ما از هر دری سخن گفت و نهایت کلامش این بود که پشیمان نیستم.

" وقت و سرمایه ام را وقف فوتبال کرده ام چرا که هر چه از خداوند خواسته ام به من داده است سزای عمل نیک به خود انسان ها بر می گردد "

اما مصاحبه ما طول گفت و گوی خود بار ها از دو فرد به نیکی و احترام یاد کرد؛ عباس رضوی و منصور پور حیدری اولی رایگان از سر تعهد برای استقلال کار می کرد و دومی یک عاشق واقعی بود که حتی دو نمایشگاه اش را فروخت تا استقلال سر پا بایستد.

امثال پور حیدری چیزی از فوتبال و باشگاه نبردند اما زندگی و جوانی اش را باختند. خدایش بیامرزد این مرد با شرف را.

مخارج تهیه توپ و تور از عهده باشگاه بر نمی آمد ناچار بودیم تیم را به شهرستان ببریم تا برای انجام بازی ها دوستانه پول مایتاج را در بیاوریم. خدا را شکر که امکاناتی در اختیارم بود تا بتوانم با پرداخت ماهانه دل بچه ها را شاد کنم، 10 – 12 تومن پولی بود که بهترین های باشگاه استقلال می گرفتند.

به تدریج افرادی مانند کرد نوری و اصغر شرفی به استقلالی ها پیوستند و مسئولان هم متوجه شدند که نمی شود فوتبال و باشگاهی مانند استقلال را نادیده بگیرند. کم کم کنار نشستیم ولی همچنان دل ما بچه های مملکت است.

امثال حاج داوود ترخانی را شاید نسل جدید نشناسند اما این مرد خادم و دلسوز بر این باور است که بسیاری از این قدیمی ها قدرشناس هستند و قدر زحمات ایشان را می دانند نمی شود از همه انتظار قدرشناسی داشت ولی منصور پور حیدری یک جوانمرد واقعی بود.

گفت و گو: ج - دوستدار