قهرمان آسیا حالا به نماد تلاش و سختکوشی و خستگی ناپذیری دونده های زن کشور ما شده است.
بانوی جوانی که نا امیدی را در یک ورزش رکوردی که صدم ثانیه ها در آن سر نوشت سازند به هیچ گرفته است وی در گفت و گو با البرز ورزشی می گوید: ۱۴۰۱ سال خیلی پر افت و خیزی برای من بود. از نظر ورزشی موفق شدم رکورد ۱۰۰ متر و ۶۰ متر را بشکنم و دو مدال ارزشمند کشورهای اسلامی و طلای آسیا را به دست بیاورم که در تاریخ ایران بی‌سابقه بود. اما از طرفی دیگر اتفاقاتی رخ داد که متاسفانه حال مردم کشور در سال گذشته چندان جالب نبود و واقعیت این است که هزاران موفقیت اگر برای شادی جمع نباشد و دل مردم را شاد نکند ارزشی ندارد.
نمی‌خواهم زیاد حرف های نا امید کننده بزنم اما واقعیت این است فکر می‌کنم به طور کل ورزش از الویت کشور خارج شده است. وضعیت وزارت و فدراسیون دوومیدانی از نظر مالی و برنامه‌ای بی سابقه بوده، وقتی به بودجه‌ای که برای ورزش تخصیص داده شده نگاه می‌کنید متوجه حرف های من می‌شوید.
ورزش در سال‌های اخیر نقش خیلی پررنگی در اتفاقات سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی کشورها داشته و کشورهایی مثل قطر تمرکز خود را روی ورزش گذاشتند تا در تمامی ابعاد به خودشان وجاهت بدهند اما فکر می‌کنم در ایران ورزش چیزی شبیه توپ بازی یا وقت تلف کردن شده است.
فصیحی می افزاید: من راه خودم را دارم و در این سال‌ها مستقل عمل کرده ام اما همه شرایط من را ندارند. استعداد های نابی که در شهری دور معطل می چرخند را هم باید کشف و سازماندهی کرد. شما می‌بینید کشورهایی با ۴-۵ میلیون جمعیت و جغرافیایی محدود در رشته‌هایی مثل دوومیدانی مدال‌ها را درو می‌کنند اما ما همچنان در اعزام انفرادی ورزشکاران به مسابقات مشکل داریم.
در پایان می‌خواستم با امیدواری و حرف‌های قشنگ به استقبال سال نو بروم اما واقعیت این است امید واهی دادن و فریب دادن جوانان هم به اندازه خودش گناه و خطا محسوب می‌شود. امیدوارم کمی نگاه‌ها درست‌تر شود و هر کسی در جایگاهی که به آن متعهد است و بابت انجام آن کار حقوق می‌گیرد به مسئولیت خود را به بهترین شکل عمل کند.
به امید سالی خوش برای همه هموطنانم.
گفت و گو: مرجان بنی بعقوب