سال نو باید برای دوباره نگریستن و خانه تکانی در شوون اجتماعی و ورزشی مملکت باشد.
در حیطه تربیت بدنی فدراسیون های ورزشی در این مقطع بیش از همه باید دست به نواندیشی بزنند، سیاست برخورد ارباب و رعیتی و یا بر خورد های ولنگ و و از هر دو باید تعدیل شوند و مدیریت هایی توام با تعقل و اندیشمندی و مبتنی بر داده های علمی و عملی فراروی ورزش کشور قرار گیرد.
بدون تردید آنچه که به ویژه در سال گذشته بر ورزش ایران گذشته موید نظریه ماست که با این شیوه ها نمی شود ورزش را اداره کرد مگر اینکه باز در انتظار ظهور تک چهره های باشیم که به دلیل نبوغ عالی با نسیمی غبار از سر و روی خود می تکانند بر تارک ورزش ایران و جهان می در خشند و معلول برنامه ریزی مدون و علمی نیستند بدون تردید هدایت فدراسیون‌ها به عنوان بازوان اصلی ورزش قهرمانی باید پالایش و پاستوریزه شود و قهرمانان ورزشی که با مرارت زیاد و البته صرف هزینه های گزاف رشد می کنند طوری پرورش یابند که درون آسانسور های بی تعادلی سرگردان نشوند به خصوص در زمینه مسایل انضباطی حکایت یک بام و دو هوایی موجود را زایل سازند مشاهده می کنیم در کشتی مدال آوری قهر مانی دیگر را به نشانه اعتراض هول می دهد و با وجود عذرخواهی اخراج می شود و در والیبال ملی پوشی کاراته وار به تماشاگران حمله می کند و با وجود بازتاب گسترده بین المللی به اردوی تیم ملی دعوت می شود و عجیب اینکه هر دو فدراسیون شعار اخلاق و معرفت می دهند.
آیا نمی شد مرافعه دو کشتی گیر پر افتخار به برون درز پیدا نمی کرد و بزرگتر های فدراسیون پا در میانی می کردند و این قضایا پیش نمی آمد؟ یا در فدراسیون والیبال کمی دندان روی جگر می گذاشتند و منطقی تر با قضیه برخورد می کردند نقش روانشناسی و جامعه شناسی در فدراسیونهای مهم کشور چیست؟
نویسنده: حسین علی اسماعیلی