تخریب ورزشگاه آزادی فاجعه ای برای فوتبال ایران خواهد بود و همین حالا هم خانه به دوشی تیم های ایرانی در لیگ ایران و آسیا زنگ خطر را برای ما به صدا در آورده است.
تیم نساجی یک فصل از رقابت های لیگ برتر را مثل خانه به دوش ها در ورزشگاه های دیگر تیم ها در دیگر شهرها برگزار کرد. حالا هم این باشگاه ایرانی برای حضور در لیگ قهرمانان آسیا، باید ورزشگاهی در شهری دیگر را به عنوان ورزشگاه میزبان معرفی کند. به نظر می‌رسد «خانه به دوش» شدن باشگاه‌های فوتبال، خیلی زود برای استقلال و پرسپولیس هم اتفاق خواهد افتاد. وزرای ورزش اما از دولتی به دولت دیگر فقط در حال کلنگ‌زدن بودند.
چندین سال است که ورزشگاه آزادی و سکوهای طبقه دوم نیاز مبرمی به بازسازی دارد. بخشی از سکوهای طبقه اول تخریب شده‌اند و سقف ورزشکاه مدام چکه می‌کند و راهروها قابل استفاده نیستند. دردآور این که در همین زمانی که قرار بود آزادی بازسازی شود، قطری‌ها چندین استادیوم جدید ساختند و یک دوره از جام جهانی را برگزار کردند. عراق از استادیوم هایی رونمایی کرد که باعث حیرتمان شد و در همه جای دنیا شاهد پیشرفت امکانات و تجهیزات ورزشگاه ها هستیم.
حمید سجادی بعد از این همه مدت، تازه تصمیم به بازدید از ورزشگاه آزادی گرفته است. اما به نظر می رسد برای بازدید از ورزشگاه پیر تهران کمی دیر شده باشد. پیشبینی می شود به احتمال فراوان این استادیوم مجوز قانونی ای.اف.سی را برای میزبانی از دیدارهای لیگ قهرمانان دریافت نخواهد کرد. مگر بازسازی این ورزشگاه چقدر هزینه دارد که هیچکدام از وزرای اخیر ورزش این کار را انجام نداده‌اند؟ اگر قرار است با مهم‌ترین ورزشگاه فوتبال ایران چنین معامله‌ای شود، پس تکلیف سایر اماکن ورزشی در شهرهای مختلف چیست؟
بازسازی آزادی، یک مسئولیت کلیدی برای وزارت ورزش است. استادیومی با شرایط تاسف‌آور که روز به روز به فروپاشی نزدیک‌تر می‌شود. این ورزشگاه در خطر است و این تهدید بزرگی برای فوتبال ایران خواهد بود. اگر نمی‌توانیم ورزشگاه تازه‌ای بسازیم، حداقل ورزشگاهی هایی را که داریم بازسازی کرده و نجات دهیم. ورزشگاه آزادی مدت هاست که تنها شاه راه ارتباط با فوتبال بین الملل است و از بین رفتن آزادی، فوتبال ایران را با خودش به قهقرا خواهد کشاند.
نویسنده: نیلوفر مژدهی