اخباری که از نقل و انتقالات بازیکنان ولیبال کشور به گوش می رسد بسیار ناامید کننده است.
اکثریت قریب به اتفاق باشگاه ها از اینکه نرخ ها بی رویه و به طور سرسام آور بالا می روند شاکی هستند و آن را برای آینده باشگاه داری در کشور ما خطرناک می دانند.
هرچند که برخی از مدعیان معتقد هستند که حضور مربیان باشگاهی در تمرینات تیم های ملی و رقابتی که بر سر صید ستاره ها بین آن ها به وجود آمده بر این آشفته بازاری دامن زده است اما به نظر می رسد که فدراسیون والیبال هم کاری به این قضایا ندارد چرا که هر بازیکنی با دریافت قرداد های کلان بخشی قابل توجه از دستمزد خود را طبق مقررات به صندوق فدراسیون واریز می کند و منبع درآمد بسیار بالایی برای فدراسیون خواهد شد.
بازیکنی که فصل پیش حدود 400 میلیون دریافت کرده بود اکنون صحبت از بالای دو میلیارد می کند یا بهمان بازیکنی که برحسب صلاحدید کادرفنی به اردوی تیم ملی فراخوانده شده و در تیم باشگاهی خود ذخیره است پیشنهاد بالای 3 میلیارد می دهد و راه را برای تیمداری و جذب سرمایه های علاقه مند هزینه در والیبال را پرسنگلاخ کرده اند.
البته که در مقیاس معیار های بین المللی بازیکنان تاپ دنیا سالانه بالای 200 هزار دلار تا یک میلیون دلار عایدی دارند اما پرسش این است که آیا در والیبال ایران عرضه و تقاضا متناسب هم پیش می رود؟
آیا ما بازیکنی مانند نیمر، کازیسکی، انگاپت و حتی سعید معروف داریم که یک تنه یک تیم باشند و سرنوشت مسابقات را رقم بزند؟
با این روند باید تاکید کرد که تیمدار حرفه ای در والیبال کشور ما به هیچستان می رود و خطرات جبران ناپذیری را در پی دارد از ما گفتن از دوستان چه عرض کنیم؟
نویسنده: جمشید حمیدی