مربیان باشگاه ها به جای توجه به مباحث فنی و تحلیل درست بازی‌ها، به یکدیگر فحاشی می کنند و انگ می زنند.
مسابقه بیانیه باشگاه‌ها هم تکراری و آزار دهنده شده است! غلبه حاشیه بر متن در فوتبال باشگاهی ایران بیداد می کند. کمیته های انضباطی و اخلاق هم غالبا با بداخلاقی ها و پرخاشگریها مماشات می کنند و در بیشتر اوقات ناهنجاری ها را ندید می گیرند.
در هنگامه برگزاری دیدار استقلال و نفت آبادان بارها ساپینتو و نیمکت آبی ها با ویسی و علی فیروزی سرپرست باشگاه نفت درگیری لفظی داشتند. این مناقشه و معرکه در پایان بازی هم تداوم داشت. متلک‌پرانی و به سخره گرفتن ویسی از سوی ساپینتو بدجوری او را عصبی کرد.
ویسی که از کوره در رفته بود، جملات تند و عجیبی نثار مربی حریف کرد. متاسفانه در اینجور مناقشه ها، کمیته های ذیربط در فدراسیون خاموشی اختیار کرده و با مصلحت اندیشی از کنار این ناهنجاری ها عبور می کنند.
این رویه غلط باعث تشدید بداخلاقی و تندروی در فوتبال باشگاهی شده است. مدیران باشگاه‌ها هم به جای برخورد انضباطی با مربیان و بازیکنان خودی راه ناصوابی را برگزیده و از نفرات خاطی تیمشان حمایت می کنند. در همین قضیه مقابله کلامی ساپینتو و ویسی و موارد مشابه هم استقلالی ها راه درستی انتخاب نکردند.
اگر چه اظهارات تند و سخیف ویسی پذیرفتنی نیست و باید با آن برخورد کرد، اما چرا مدیران استقلال مانع از حرفهای زننده و تند ساپینتو نمی شوند و...؟ در این گیرودار مسابقه بیانیه باشگاه‌ها هم تکراری و آزار دهنده شده است.
یک باشگاه نتایج را مهندسی شده می داند و دیگری از لفظ تیم خاص برای رقیب سنتی استفاده می کند. گروهی داوران را تخریب می کنند و طیف دیگری از شائبه تبانی حرف می زنند.
در این‌میان نتیجه گرایی و تخریب رقیب اولویت پیدا می کند و مباحث فنی و تحلیل درست و آنالیز مسابقات باقیمانده فراموش می شود.
طبیعی است با این نگرش غلط نمی توان به آینده فوتبال باشگاهی امیدوار بود و آثار این فعالیت داخلی را در مسیر بهبود اوضاع و احوال تیم ملی قرار داد.
برخی از این شلوغ کاریها بهره می برند، اما باید بدانیم که با تخریب، فضا سازی و انگ زدن به این و آن نمی توان دورنمای روشنی برای فوتبال ترسیم کرد.
نویسنده: احمد میرزاییان