پنجشنبه بیستم اردیبهشت ماه
لزوم بازنگری در لوایح و قوانین؛

سهم صفر درصدی ورزش از برنامه هفتم توسعه!

از  گذشته  های دور به " چونه کوچک"  و " آب باریکه" ورزش دلخوش کرده بودیم اما در برنامه هفتم توسعه  این کمک اندک هم به ورزش دریغ شد!

امروزه توسعه ورزش همگانی و رویکرد مردم به فعالیت‌های جسمانی از اولویت خاصی  برخوردار بوده و موضوع کرونا و خسارت‌های  عجیب آن به جسم و روح مردم آسیب زد.

در برنامه ششم توسعه مقرر شده بود، حدود ۲۷ صدم در صد از نه درصد مالیات بر ارزش افزوده به ورزش اختصاص یابد.

در گذشته های دور هم، ‌مسئولان تربیت بدنی وقت از چونه کوچک ورزش و اختصاص محدود بودجه به ورزش  نالان بودند.

در برنامه قبلی مقرر شده بود، کمک محدود از محل مالیات بر ارزش افزوده به ورزش بانوان، ورزش همگانی، آموزش و پرورش، ورزش زورخانه ای و پهلوانی و پارالمپیک و... اختصاص یابد.

افزایش هزینه های ورزشی و خسارت های ناشی از آسیب کرونا در میان اقشار مختلف جامعه، ضرورت اهتمام مسئولان دولت و مجلس به افزایش بودجه ورزش به ویژه در امر ورزش همگانی بیش از پیش انکار ناپذیر می نمود.

حتی برخی از کارشناسان ورزش ضرورت رایگان کردن آب، برق و گاز و مالیات اماکن ورزشی را مطرح کردند تا با کاهش هزینه ها‌ شرایط را برای همگانی کردن ورزش فراهم‌کنیم.

امروز خانواده‌ ها از عهده هزینه حضور  فرزندان خود در استخرها و سالن‌های بدنسازی و آمادگی جسمانی بر نمی آیند.

در آستانه شروع فصل تعطیلات هزینه شرکت نوجوان‌ها در مدارس فوتبال هم کمر شکن است.

معلوم نیست در موضوع پر کردن اوقات فراغت نسل نوجوان و جوان چه طرح و برنامه جامعی داریم؟

امکانات دولتی و شهرداری ها هم محدود است و غالبا به اجاره واگذار شده است.

در این گیرو دار تهیه پیش نویس برنامه هفتم توسعه و حذف کمک ناچیز دولت و مجلس همه را مبهوت کرد.

عجیب تر آنکه وزارت ورزش در مواجهه با ابن لایحه خاموشی اختیار کرده و تحرکی از خود نشان نداده است!

در گذشته اگرچه ‌برای توجه به مقوله مهم تربیت بدنی،‌ تشکیل شورای عالی ورزش در دستور قرار گرفت اما در دولت گذشته طی هشت سال فقط یک جلسه به ریاست معاون اول برگزار شد که آورده خاصی نداشت.

بنابراین از مسئولان ارشد کشور انتظار می رود آب رفته را به جوی بازگردانند و دغدغه اهالی ورزش را بر طرف کنند.

امروز برای داشتن جامعه ای سالم و حفظ سلامت خانواده ها لازم است به فعالیت های جسمانی و ورزش همگانی توجه خاص داشته باشیم.

محدود کردن امکانات ورزش یقینا آسیب های اجتماعی و به خطر افتادن سلامت خانواده ها را در پی دارد.

امید که این ‌پیش نویس از دستور کار خارج شود و توجه به ورزش در اولویت قرار گیرد.

نویسنده: احمد میرزاییان