برای حضور در تورنمنت های بین المللی باید جوانب امر را بررسی کرد و ضمن توجه به مباحث فنی، در خصوص میزبانی و حامیان مالی و اسپانسرهای آن هم مطالعه دقیقی داشت!
بعد از مدت ها فدراسیون دست به کار شد و برای تدارک تیم‌ملی اقدامی مساله دار انجام داد.
همه باور داریم تیم‌ملی در جام ملت ها کاری سخت و دشوار پیش رو دارد. کره، ژاپن، عربستان و استرالیا در جام جهانی نمایشی خارق العاده داشتند. قطر، عراق و عمان و ازبکستان را هم نباید دست کم گرفت.
شرکت در جام کافا با دستاورد نازل و در سطوح فنی پایین نیاز به این همه داد و قال نداشت !
افغانستان که در فوتبال آسیا محلی از اعراب ندارد، با تیم دوم و یا سوم خود در تورنمنت شرکت کرد. ( آنها به دلیل مشکلات داخلی خود نتوانستند نیمی از ملی پوشان را راضی به حضور در اردو کنند).
مدافعان و دروازه بان آنها در پایین ترین سطح از بازی بودند. خشونت عجیب و تکل های خطرناک مدافعان حریف در چند مرحله طارمی و آزمون را تا مرز آسیب دیدگی پیش برد.
دعا می کردیم در همان سی دقیقه ابتدایی این دو بازیکن از ترکیب خارج تا برای جام ملت ها حفظ شوند!
نکته عجیبی که مغفول ماند و درباره حضور در مسابقات باید بدان اشاره کرد، بحث اسپانسر مسابقات بود.
حامی مالی رقابت‌ها یک سایت شرط بندی بود که لوگوی آن در صفحه تلویزیون همه را به زحمت انداخته بود. البته بنر های تبلیغاتی اسپانسر مربوطه دورتا دور ورزشگاه قابل مشاهده بود.
متاسفانه آقایان برای گرفتن رای کشورهای منطقه تیم ملی را وارد این تورنمنت کردند و به شان و جایگاه فوتبال ما توجهی نداشتند.
چندی پیش ترکیه میزبان فینال جام باشگاه های اروپا بود و از محل برگزاری این رقابت ها به منافع مالی هنگفتی رسید. به لحاظ دیپلماسی و توانایی در اجرای مسابقات هم جایگاهی رفیع به ترک ها تعلق گرفت.
عربستان، قطر و ژاپن هم با سرمایه گذاری وسیع برای جام ملت ها دندان تیز کرده اند، اما در ابعاد اجرایی ما به بازی با افغانستان و قرقیزستان دلخوش کرده ایم؟
نتایج دو گانه این اقدامات از پیش معلوم است؟
تیمی که با فراست و واقع بینی تدارک نمی بیند و به جای توجه به متن به حواشی توجه دارد، چرا باید در جام ملت ها نتیجه بگیرد؟
همین بحث در باره تیم امید هم وجود دارد. رقبا از سال پیش بازیکنان و کادر فنی خود را شناخته و کار زیر بنایی را آغاز کرده اند، اما تیم‌ما دو هفته پیش با معرفی رضا عنایتی به عنوان مربی و دعوت شتابزده از یک گروه، کار را آغاز کرد؟
آیا با این تفکر غلط و نامناسب می توان در دنیای حرفه ای امروز حرفی برای گفتن داشت و مدعی عناوین معتبر بود؟
نویسنده: احمد میرزاییان