ورزش کشور ما سیستم ندارد و مدیران این بخش اغلب دنبال شو آف و نمایش هستند و هرگز در صدد ایجادی ساختار درست در این حیطه نبوده اند.

تشکیلات که قائم به فرد باشد هرگز موفق نخواهد شد، نمونه ها زیاد است از جمله اینکه خبر رسید آب دریاچه ورزشگاه آزادی کاهش پیدا کرده و عمق آن به حداقل رسیده است.

مجموعه ای که قرار بود دامنه ی آن تا پارک چیتگر ادامه یابد و یک ورزشگاه 200 هزار نفری فوتبال و کلی سالن ها و مکان های دیگر در این مسیر زیبا که کم لن یکن باقی مانده است. وقتی افراد ناوارد و غیر متخصص مسئولیت بگیرند و تازه پایدار هم نماندند همچنان باید به افتخارات گذشته ببالیم و انتظار اقدامات شگرف را نکشیم.

توریسم و ورزش

زیباترین زمین فوتبال دنیا را ایرانیان دارند، این را ما نمی گوییم بلکه سایت فیفا هم به آن اشاره کرده است. زمینی که در یک روستا واقع در جنوب غربی استان کردستان و کنار رودخانه ی سیروان آن قدر جاذبه های این مکان و کوه ها و رودخانه های اطراف قوی است که به خودی خود غرور ما را بر می انگیزد.

آیا مسئولان ورزش هیچ خبری از این زمین بی نظیر دارند؟ آیا در بحث توریسم ورزشی اقداماتی جهت جذب گردشگر و ایجاد درآمد در ورزشگاه نقلی روستا دیوزنا و مناظر کهن اطراف آن که قدمتی چند هزار ساله دارند انجام شده است؟

توریسم ورزشی فقط بردن مسافر به کشور های ریز و درشت دنیا به بهانه ی مسابقات ورزشی نیست، کاش به جای غرق شدن در هیاهوی بیهوده فوتبال و سایر ورزش ها قدری اندیشمندانه و مسئولیت پذیرانه به فکر بهره برداری از مظاهری باشیم که خداوند منان و مردمان سختکوش کشور به وجود آمده است.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی