نگاه یک سویه به فوتبال و مجوز واردات ماشین های لاکچری بابت حضور در جام جهانی و بی توجهی به مدال آوران آسیایی بی عدالتی محض است و جفا به ورزشکاران رشته های دیگر!
اگر به دنبال پویایی و تحرک در ورزش قهرمانی هستیم. اگر مدال های آسیایی، جهانی و المپیک برای ما حائز اهمیت است باید به همان اندازه به ورزشکارانمان توجه کنیم.
متاسفانه تبلیغات گسترده در رشته فوتبال و غفلت و بی توجهی به رشته های دیگر موجب بی انگیزگی نمایندگان ما در مسابقات برون مرزی شده است.
اینکه برای گرفتن سهمیه جام جهانی به فوتبالیست ها مجوز واردات ماشین های لاکچری صادر کنیم، اما ورزشکار طلایی ما با دوچرخه عهد بوق پا بزند با هیچ معیاری منطبق نیست.
این نگاه دو گانه تخریب ورزش کشور است و لا غیر. جالب است برای فوتبالیست های باشگاهی جدا از قرارداد های مالی سالانه، پاداش های دیگری در نظر گرفته می شود.
برای مثال برای پاس گل، حضور در ترکیب ثابت و تعداد گل برای مهاجم پاداش های جداگانه محاسبه می شود، اما وزنه بردار و کشتی گیر و دوچرخه سوار ما آه در بساط ندارد!
متاسفانه ما اهالی رسانه هم در دریای بیکران فوتبال و تبلیغات گسترده آن غرق شده ایم. همواره در بوق و کرنا می کنیم که برای اعزام تیم‌های فوتبال و پروازهای طولانی هواپیمای اختصاصی در نظر بگیرید، اما والیبالیست های دو متری اعزامی به مسابقات جام ملت ها در بدترین شرایط و با پرواز نامناسب و صندلی های عادی به هلند می روند ولی صدای آنها را هیچکس نمی شنود. گنج خانلوی ما که چند روز پیش در مسابقات دوچرخه سواری آسیا مدال طلا گرفت در گفت و گویی اعلام کرد: دوچرخه من مربوط به ده سال پیش است!
او حتی کلاه مسابقه را هم قرض گرفته و با لباس سال گذشته اش در مسابقه شرکت کرده است!
اوضاع در کشتی و دیگر رشته‌های مدال آور در هانگژو هم مناسب نیست. امروز علیرضا دبیر به درستی از اوضاع کشتی گیران گلایه دارد.
انوشیروانی برای گرفتن پول و تحرک در وزنه برداری مجبور است به این در و آن در بزند. مدت ها است کبدی آقایان و بانوان که مدال طلای آسیایی دارند، فراموش شده اند. در دوومیدانی، ورزش های رزمی، قایقرانی و دوچرخه سواری و تیراندازی بانوان که در گذشته مدال‌های رنگارنگ آسیایی و جهانی داشتیم، امروز با تردید به مدال‌های آسیایی آنها در هانگژو دل بسته ایم.
به صراحت می گوییم فضای کنونی به هیچ شکل برای مسابقات هانگژو و کسب مدال فراهم نیست.
با این تدارکات نیم بند و بودجه نازل نمی توان با رقبای آماده جنگید. ضعف عمده در مدیریت ورزش کشور و نابسامانی در اغلب رشته‌ها که با سرپرست اداره می شوند، ورزشکاران را هم بلاتکلیف گذاشته است.
انتظار می رود دولت و مجلس و با نگاه مدبرانه سران قوا بفوریت تصمیم عاجلی بگیرند و بودجه کافی برای تدارک ورزشکارانمان در نظر بگیرند. این یک تصمیم ملی است. کسب مدال آسیایی و به دست آوردن رتبه در میان کشورها از اهمیت خاصی برخوردار است.
در گوانجو با۲۰ مدال طلا چهارم آسیا شدیم. در اینچئون پنجم و چهار پیش در جاکارتا ششم قاره را بخود اختصاص دادیم.
امروز اگر تدبیر نکنیم و به فکر تدارک فوری نباشیم حتی کسب رتبه هشتم هم درآسیا دست نیافتنی خواهد بود.
نویسنده: احمد میرزاییان