از ساعت پنج صبح بیدارشدم وابتدآ بازی تیم بانوان ایران را دیدم که در مسابقات چلنج کاپ آسیا باختی سنگین در برابرتیم ویتنام داشت.
درامتیازات بدست آورده به زور به عدد ده رسیدیم. ولی خوب انتظار زیادی از بانوان با همه مشکلاتی که دارند نباید داشت. تلاش کردند و تلاششان قابل ارج است ولی در هوای شرجی و خفه کننده اندونزی و با آن لباسهای پوشیده مصداق والیبال بازی کردن در سونا است. مردان ما هم در روتردام هلند در دو ست بازی تسلیم هنرنمایی لاجوردی پوشان قهرمان جهان بودند. ست سوم با تعویض هایی که شد مقدار بارقه ی امیدی دیده شد.
اما باز هم در اثر سهل انگاری و کم تجربگی چه در نزد بازیکنان و چه کادر فنی ست تقریبا برده سوم را در کمال ناباوری خود ایتالیایها و در امتیاز بیست و چهار که فقط به یک امتیاز احتیاج داشتیم با شکست عوض کردیم.
به عقیده من اگر ست سوم را می بردیم و با روحیه ای که تیم ایران گرفته بود امکان داشت که بازی به ست پنجم هم می کشید. به این دلیل که شادی ایتالیایها با بدست آوردن امتیاز بیست و ششم شاید گواه این فرضیه باشد.
دوباره درس تلخی گرفتیم از این شکست. ما زمانی می توانیم توقعاتمان را بالا ببریم که بتوانیم مانند ژاپن-ایتالیا-آمریکا و دیگر تیمهای مطرح دنیا مفت باز نباشیم. منتظر میمانیم و امید داریم تا بچه های تیم ملی با برد در برابر آمریکا و هلند دل مردم و علاقه مندان به والیبال را شاد کنند. هرچند که در ناامیدی بسی امید است.
فرزاد فرهادیان- هلند