صدور مجوز برای ورود خودروهای لاکچری توسط فوتبالیست های تیم‌ملی اقدامی خام، غیر کارشناسی و نسنجیده بود و اساس ورزش کشور را مختل کرد!
در طلیعه بحث و برای جلوگیری از طرح مباحث انحرافی باید به صراحت بگوییم دادن هدایا به بازیکنان فوتبال اگر با طراحی و برنامه ریزی درست همراه باشد اقدامی موثر است و جامعه هم از آن استقبال می کند.
برای مثال اگر خودروهای مورد نظر پس از کسب قهرمانی در جام ملت های آسیا به ملی پوشان اهدا می شد کسی با آن مخالفت نمی کرد.
اینکه در یگ گروه شش تیمی و با حضور ایران، کره، عراق، امارات، سوریه و لبنان دو تیم به جام جهانی راه یابد نیازی به پاداش اختصاصی و خودروهای لاکچری داشت؟
اشخاصی که این نفوذ را در نهادهای اقتصادی و سیاسی دارند باید توجیه شوند تا این حمایت‌های مالی در جای درست به خدمت گرفته شود.
بسیاری از ملی پوشان حاضر در تیم ملی لژیونر هستند و پول های گزافی می گیرند. بقیه نفرات هم در تیم‌های باشگاهی داخلی قراردادهایی بالاتر از ۲۰ میلیارد دارند. در واقع صدور مجوز وارد کردن خودروهای لاکچری گره ای از زندگی آنها نمی گشاید.
انتظار می رفت دست اندرکاران و مدیران فوتبال با این طرح مخالفت می کردند. اگر قرار بر حمایت از فوتبال است این پشتیبانی باید در فوتبال پایه و اصلاح ساختار ها صورت می گرفت.
راه دور نرویم و یکی دو پیشنهاد سازنده ارائه دهیم. در کار گروه‌های کارشناسی و تخصصی که با حضور روسای فدراسیون ها داریم، همواره آنها از نبود امکانات اردویی و محدودیت منابع مالی سخن می گویند.
بسیاری از اردوها و اعزام های ورزشکاران به دلیل کمبود منابع مالی لغو می شود. شرایط اردویی در آستانه بازیهای هانگژو مناسب نیست و نبود امکانات رنج آور شده است.
حسین عسگری که اخیرا در دوچرخه سواری آسیا مدال طلا گرفت با دوچرخه پانزده سال پیش رکاب زد. او حتی کلاه مسابقه را قرض گرفت و لباس ورزشی اش هم در تایلند مناسب نبود.
از وزنه بردار مدال آور شنیده ایم که غذای مورد نیاز او توسط مادرش تهیه و از کرج به محل اردو منتقل می شد چون غذای اردو مناسب نبود و...، تیراندازان بانوان ما که مدال آور آسیایی هستند با سلاح های قدیمی کار می کنند.
در دیگر رشته‌هایی که خود را برای هانگژو آماده می کنند شرایط بهتر از دوچرخه سواری، وزنه برداری و تیراندازی نیست. آنها هم شرایط خوبی ندارند و با کمبود امکانات رو به رو هستند.
در شرایط تحریم، دولت و مجلس و وزارت ورزش هم محدودیت‌هایی دارند. حالا که تزریق پول و حمایت مالی از فدراسیون‌ها با مشکلاتی همراه است انتظار می رود در مقاطع مختلف از مسائل جانبی و ظرفیت های موجود بهره ببریم.
مثلا به جای دادن مجوز به فوتبالیست ها، به فدراسیون‌های مدال آوردر آسیا و رقابت‌های جهانی اجازه بدهیم چند خودرو از طریق گمرک وارد کرده و با فروش آن به رفع و رجوع مشکلات بپردازند.
مدیران دوچرخه سواری این فرصت را پیدا کنند تا از محل ورود و فروش چند خودروی لاکچری به خرید دوچرخه و امکانات اولیه بپردازند.
در تیراندازی به خرید سلاح های روز و استاندارد اقدام کنند و قس علیهذا.
سخن کوتاه کنیم و ضمن گلایه از مسئولان ورزش بابت نگاه یک‌سویه به فوتبال، مجددا به این موضوع تاکید کنیم، برای گسترش ورزش در کشور و اشاعه ورزش قهرمانی باید تصمیماتی منطقی بگیریم.
توجه به یک رشته خاص و غفلت از رشته های دیگر موجب نابودی ورزش می شود و انگیزه را از دیگر ورزشکاران می گیرد.
نویسنده: احمد میرزاییان
