این روزها که موفقیت ژاپن رو می بینم دوست دارم در کلاسه ای یک روانشناس ژاپنی شرکت کنم شیوه های انگیزشی و انگیزه بخشی آنها را یاد بگیرم. واقعا ناامیدی برایشان معنی ندارد و تلاش را به سبکی دیگر معنا می کنند.
البته میدانم پیشرفت در هر زمینه ای تحت تاثیر مدیریت صحیح (و البته بودجه کافی)هستش اما به نوبه خودم در پی سهم روانشناسی این ماجرا هستم و‌البته قسمتی از روانشناسی آنها هم کاملا فرهنگی است.
خاطرتان است که مطلب را در تاریخ یازدهم مرداد سال ۱۴۰۰ برای شما فرستاده بودم؟
تکیه بر جای بزرگان نتوان زد به گزاف * مگر اسباب بزرگی، همه آماده کنی
بر کسی پوشیده نیست ژاپن از تمام پتانسیل موجود در کشورش برای پیشرفت و موفقیت استفاده می‌کند که احتمالا هر کدام از ما موارد زیادی از آن را می دانیم یا شنیده ایم. می‌خواهم فقط به یک مورد آن اشاره کنم:
"های کیو" روشی موفق برای ایجاد و حفظ انگیزه در تیم ملی والیبال ژاپن!
سه سال پیش، زمانی که دخترم از من خواهش کرد انیمه ی* هایکیو را ببینم با کلی اکراه پذیرفتم ولی بعد از دیدن چند قسمت یاد انیمه ی فوتبالیست ها افتادم و کاملا واضح بود هدفشان از ساخت آن چیست و در بازی با ایران نتیجه اش را دیدم.
ژاپن که روزگاری حاکم بلامنازع والیبال آسیا و از قدرت‌های والیبال جهان بود دچار افت فراوان شده بود و تمایل کودکان برای عضو تیم والیبال شدن کم شده بود. فدراسیون والیبال این کشور از مانگاکا های معروف ژاپن تقاضا کردند که یک مانگا درباره ی والیبال بنویسند و نتیجه اش شد انیمه ی هایکیو در سال 2014
و بعد از پخش فصل اول آن شوری مجدد برای پیوستن به تیم‌های والیبال ایجاد شد.
کلا مسئولان تربیتی و ورزش ژاپن باور عمیقی به تاثیر انیمه بر باور و انگیزه و انرژی ورزشکاران دارند.
با انیمه فوتبالیست ها قدرت برتر آسیا شدند و جدیدا در حال ساخت انیمه ای هستند که داستانش مسیر رسیدن تیم ملی فوتبال ژاپن به قهرمانی جام جهانی فوتبال در دوره ی آینده را تعریف می‌کند!
در تمام بازی‌ها بین امتیازات آهنگ کشوری که گیرنده ی امتیاز بود پخش می‌شد (مثلا برای ما ترانه های آرون افشار، بهنام بانی، علی زند وکیلی و...) اما برای ژاپن آهنگهای انیمه "های کیو" پخش می‌شد!
ژاپنی ها یاد گرفته اند ضعفشان را بپذیرند و روی نقاط قوت کار کنند.
کوتاه بودن قد را پذیرفتند روی پرش و دریافت خودشان کار کردند. دریافت‌های بی نظیر!
تصور می کنم هر پاسوری در دنیا دوست داشته باشد توپ هایی شبیه آنچه پاسور ژاپن دریافت می‌کند، دریافت کند.
ژاپن است، شوخی نیست. با فرهنگی غنی، جمع گرا، تلاشگر، همدل و صدالبته پذیرا.
شما به یک مسئول ژاپنی انتقاد کنید از شما تشکر می‌کند به جای توجیه کردن و لج کردن و صورت مسئله پاک کردن یا تهمت غرض ورزی زدن و یا خط زدن ورزشکار و مربی از تیم!
به عنوان مربی یا روانشناس از شما می پرسم: آیا شیوه های متنوع و جدید برای ایجاد انگیزه، هماهنگی، همدلی را جست و جو می کنید؟
حق با آقای امیری صالحی بود. بضاعت ورزش ایران همین است، اما این بضاعتِ ورزشکارانمان نیست بلکه بضاعت مسئولان و امکانات ورزشی کشور است و معلوم نیست کشوری با این همه سرمایه، چطور از خرید جلیقه ی یخ یا حوضچه ی بادی یخ، برای ریکاوری بدن ورزشکاران ملی پوشش ناتوان است؟
و ادامه ماجرا در بخش های دیگر...
بحث این نیست که با یک انیمه یک تیم متحول می‌شود بلکه می خواهم عرض کنم از تمامی احتمالات و امکانات نباید غافل ماند خصوصا که این روش برای مهارت ذهنی و انگیزش خیلی کارآمد نشان داد. حتی برای یک مدال انفرادی هم یک مجموعه ی چند صدنفری تلاش می‌کنند و هر کدام که کاهلی و کم کاری کند روی کار بقیه اثر می‌گذارد چه رسد به ورزش گروهی و نتیجه بازیه ای تیم ملی را نباید صرفا به حساب یک سرویس یا اسپک یا دفاع و یا یک تعویض و تایم اوت گذاشت.
از این ها بگذریم،
انیمه ببینیم
شاید کمی فراموش کنیم!
انیمه: یک سبک از طراحی با دست و پویانمایی رایانه‌ای است که خاستگاه آن ژاپن بوده و معمولاً بر مبنای مانگا ساخته می‌شود. انیمه‌ها دارای خصوصیاتی از قبیل نقاشی‌های رنگارنگ، شخصیت‌های پرجنب و جوش، داستانی همراه با پیکار و نبرد و اغلب با موضوعاتی خیالی که در آینده رخ می‌دهند، همراه است.
نویسنده: دکتر مژگان کرد _ مربی والیبال و روانشناس بالینی