مسئولان و متولیان ورزش کشور و کمیته ملی المپیک باید با درایت و فهم درست از شرایط نسبت به اعزام کیفی ورزشکاران به هانگژو اقدام کنند و بی جهت سطح توقعات مردم را بالا نبرند.
در فاصله کوتاه تا اعزام کاروان اعزامی به بازی‌های آسیایی شاهد رکود و بلاتکلیفی در برپایی اردوها و برنامه های مناسب آماده‌سازی در بیشتر رشته ها هستیم.
تزریق پول – علی رغم وعده ها- محقق نشده است! کمبود امکانات مالی باعث لغو اغلب سفرهای آماده‌سازی سازی و برون‌مرزی شده است.
آنها هم که در سفرهای قاره ای و رکورد گیری شرکت کرده اند با مشکلات جورواجور مواجه شده و نتوانسته اند به درستی ورزشکاران را محک بزنند.
با این شرایط چه اصراری است با گروه پانصد نفره و با اعزام سیاهی لشکر در هانگژو حاضر شویم؟
با توجه به مقتضیات زمانی و محدودیت های منابع و نبود پول کافی لازم است قدری موضوع را مدیریت کنیم. قدری به کیفیت عملکرد کاروان اعزامی توجه کنید و بی جهت سطح توقعات جامعه را بالا نبرید!
در جلسات تخصصی و کارشناسی در کمیته‌ها و ستاد کل موضوع را با فدراسیون‌ها در میان بگذارید و رشته هایی که شانس مدال نداریم را حذف کنید. برای مثال این هزینه گزاف را صرف تهیه امکانات و ابزار اولیه در همان رشته کنید.
باید قبول کنیم برخلاف ادوار گذشته در رشته های تیمی شانس مدال طلا نداریم.
در والیبال و فوتبال ژاپن و در بسکتبال چین و در هندبال قطر شانس مدال طلا دارند و ما باید برای نقره و برنز احتمالی تلاش کنیم. در کبدی بانوان و آقایان هندی ها شانس اول هستند.
در تیراندازی، وزنه برداری، دوچرخه سواری و بوکس و جودو و شمشیربازی و.... به جای حفظ موقعیت قبلی ورزشکارانمان نزول داشته و رقبا گوی سبقت از ما ربوده‌اند. حتی در کشتی آزاد و فرنگی، تکواندو، ووشو و کاراته هم که شانس بیشتر کسب مدال طلا داشتیم ، حالا با تردید به برخی اوزان نگاه می کنیم.
در برخی رشته ها حتی شانس هفتم و هشتمی هم نداریم. باید بپذیریم جایگاه کلی در رده بندی کسب مدال را در مقام هشتم و نهمی جست و جو کرده و در این راستا لازم است روشنگری کرده و مردم را در جریان بگذاریم.
از طرفی باید تصمیم قاطع و شجاعانه بگیریم و رشته هایی که شانس مدال برای آنها متصور نیستیم به هانگژو اعزام نکنیم.
در این زمینه نباید زیر بار فشار این نهاد و آن وزارتخانه رفت و مصلحت اندیشی پیشه کرد. مسئولیت اعزام ورزشکاران با کمیته ملی المپیک است.
به جای آنکه در بازگشت از سفر کمیته های تخصصی تشکیل داده و دلایل شکست را بررسی کنید، هم اینک راه صواب اتخاذ کرده و مسیر درست را برگزینید. که از هرجهت به نفع جامعه است.
و حرف آخر اینکه در فرصت باقی مانده از تیم‌های اعزامی حمایت مالی کنید. وعده امروز و فردا دادن باعث بی انگیزگی ورزشکار و مربی می شود و اساس برنامه ها را مختل می کند.
تاسف آور است وقتی می شنویم که اغلب رشته ها پولی دریافت نکرده و امکانات اولیه را هم در اختیار ندارند. دوچرخه سوار طلایی با مرکب نامناسب و کلاه قرضی در میدان حاضر می شود.
تیرانداز با سلاح از دور خارج شده و شمشیرباز با ادوات نامناسب در میادین شرکت می کند. دیگر ورزشکاران هم از تغذیه بد و نبود مکمل های دارویی رنج می برند، اما برخی افراد غیر مسئول در صدد حضور در هانگژو هستند.
در چند روز گذشته مجوز ورود خودروهای لاکچری به فوتبالیست ها نشان داد تا چه اندازه در تصمیمات هیاتی و بدون مطالعه اقدام می کنیم. اگر آنها در جام جهانی درخشیده بودند یا در جام ملت ها قهرمان می شدند لایق و سزاوار این پاداش بودند و... اینگونه پاداش ها سزاوار ناهید کیانی ها است.
مجوز ورود خودرو را باید به حسین عسکری در دوچرخه سواری داد که با دوچرخه عهد بوق در آسیا مدال طلا می گیرد.
اگر نهادی و سازمانی این امکانات و اختیارات را دارد، باید با مدیریت آن را در خدمت ورزش بگذارد. برای مثال فدراسیونی که بودجه محدودی دارد، یا امید زیادی به کسب مدال دارد با دادن مجوز ورود چند خودروی لاکچری و فروش آن بتواند روزگار سپری کند.
امروز کشتی، وزنه برداری، رشته های رزمی، قایقرانی، دوچرخه سواری و کبدی و... مستحق این مساعدت ها و کمک های جانبی هستند.
اگر امکاناتی در دسترس هست مانند ورود خودرو لازم است این رشته ها را دریابیم و حمایت کنیم که از هر جهت به نفع ورزش است.
نویسنده: احمد میرزاییان