لیگ ایران در 5 فصل اخیر یعنی از فصل 1398-1397 تاکنون 46 مربی به خود دیده است که بسیاری از این مربیان در طول این 5 فصل به شکل چرخشی بین تیم‌های لیگ برتری جا‌به‌جا شدند.
آمار می‌گوید با تغییرات رخ‌داده در نیمکت مربیان لیگ برتر با توجه به حضور 16 تیم در این 5 سال حداقل هر مربی فرصت حضور در چند تیم لیگ برتری را داشته است. اما نکته مهم این است که این مربیان در لیگ ثابت بوده و با وجود گذشت این 5 سال و حذف بسیاری از مربیان برخی از آنها همیشه پای ثابت لیگ برتر هستند.
البته بودند مربیانی همچون فرهاد مجیدی یا حمید مطهری و برخی نام‌های دیگر که مدتی کوتاه در لیگ برتر حضور داشتند اما 13 مربی همواره پای ثابت تیم‌های لیگ برتر ایران هستند.
محمود فکری، علیرضا منصوریان، جواد نکونام، امیر قلعه‌نویی، رسول خطیبی، محمد ربیعی، ساکت الهامی، مهدی رحمتی، مجتبی حسینی، مهدی تارتار، عبدالله ویسی و سیروس پورموسوی از جمله این مربیان هستند.
این 13 مربی با هر نتیجه و تحت هر شرایطی گزینه‌هایی برای تیم‌های لیگ برتری هستند. به نظر می‌رسد برای مدیران فوتبال ایران توانایی‌های فنی، هوش، دیسیپلین و نوع برخورد و رفتار حرفه‌ای این مربیان چندان ملاک نیست. البته این مسائل شامل همه این مربیان نیست بلکه برخی از آنها همچون یحیی گل‌محمدی به واقع از نظر فنی و حرفه ای‌گری به خوبی عمل می‌کند و ازجمله مربیانی است که جنگ بیرون زمین را خوب بلد است و ادامه همکاری با این مربی نه‌تنها ایرادی ندارد بلکه به سود فوتبال ایران است. در عوض مربیانی را می‌بینیم که نه نتیجه خوبی گرفتند و نه در اخلاق‌مداری و حفظ اصول حرفه‌ای تخصصی دارند اما باز هم از باشگاهی به باشگاه دیگر منتقل می‌شوند و همواره تیم دارند.
این وضعیت در حالی تأسف‌بار است که می‌دانیم مربیان خوبی در لیگ بیرون مانده یا در لیگ یک فعالیت می‌کنند، در حالی که می‌توانند با درایت مدیران لیگ برتر به چرخه لیگ برتر وارد شده و چرخه مربیان شاغل در لیگ برتر را از انحصار خارج کنند.
اگر به لیست مربیان شاغل در فوتبال‌مان نگاه کنیم به‌جز خارجی‌هایی که می‌آیند و می‌روند اغلب مربیان لیگ برتری ثابت هستند و این نگران‌کننده‌ترین اتفاق برای نیمکت مربیان لیگ برتری است. چراکه می‌تواند فساد آورده و جو را از شایسته‌سالاری خارج کند. به این ترتیب هر‌چند حفظ مربیان خوب در لیگ برتر می‌تواند نشان از حرفه‌ای‌گری و دانش مدیریتی برخی مسئولان در تیم‌های لیگ برتری باشد، اما میدان‌دادن به مربیانی که در تیم قبلی خود جز ویرانی چیزی بر جای نگذاشته‌اند بدون شک هیچ توجیه منطقی ندارد و اذهان را به سوی افکار نامناسب پیش می‌برد.
نویسنده: نیلوفر مژدهی