بازی های بومی و محلی به طور عموم ریشه در فرنگ یک کشور دارد.

جذابیت های این ورزش و تنوع زیادی که در آنها دیده می شود گستره ی کشور را در بر می گیرد و چه بسیار بازی هایی که جنبه های معنوی در آن چشم نوازی می کند.

براساس تحقیقات انجام شده بیش از 150 بازی روستایی و بومی در کشور ما وجود داشته است که بسیاری از آنها با تغییرات شیوه ی مردم از دسترس و دید نسل امروزی خارج شده است.

بدون تردید برای ترویج مجدد این بازی ها که ورزش هم محسوب می شوند باید تشکل های ورزشی و فرهنگی دست به دست هم بدهند و چه بسیار آدم های نازنینی که طی نیم قرن گذشته برای سازماندهی بازی های بومی دست به تحقیق و تلاش گسترده زده اند که در گرد و غبار روزمرگی فراموش شده اند و عجیب اینکه با حضور افراد غیر ورزشی و اغلب غیرمرتبط در ستاد های برگزاری این بازی ها همه ی خادمان نادیده گرفته شده اند تا جایی که می خوانیم مربیان هندی را برای ترویج و توسعه ورزش های بومی مدنظر قرار داده اند.

البته هندی ها به دلیل استیلای فرزند شمشیر ایران نادر افشار با فرهنگ و آداب ایرانیان در هم آمیخته اند خیلی از مرحله بازی های بومی و محلی کشورمان پرت نیستند ولی انصافا آیا برای آموزش بازی های تاپ تاب خمیر، الک دولک و... نیازی به مربیان خارجی داریم آن هم در این شرایط اقتصادی، شاید آقایان می خواهند بازی پینوکیو که آن نیز ریشه در فرهنگ بازی های مردم ایران دارد.

لطفا پول مملکت را هدر ندهید...

نویسنده: حسین علی اسماعیلی